Αύγουστος 2020 / 2ος Κύκλος

 

Αύγουστος 

Ένα χρόνο και κάτι μετά την άνω τελεία, με μεγάλη χαρά σας συναντώ και πάλι. Η διακοπή αυτή, μικρότερη της τελείας και μεγαλύτερη του κόμματος (δείτε  την Άνω Τελεία ), με βοήθησε να επαναπροσδιορίσω την ανάγκη ύπαρξης αυτού του ιστότοπου. Αναρωτήθηκα πως θα μπορούσε η νέα συνθήκη να συναντήσει την προσωπική μου φάση φωτογραφικά αλλά και πως αυτό θα μπορούσε να εκφραστεί μέσω του περιεχομένου του.

Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή που ξεκίνησα το Light of Spirit, κατά την οποία προσπαθούσα να ανακαλύψω τι είναι φωτογραφία και ακολούθησα πολλούς επιμελητές και φωτογράφους με σκοπό να ενημερώνομαι, εγώ πρώτα και κατόπιν οι αναγνώστες μου, για τα φωτογραφικά δρώμενα στη χώρα μας και όχι μόνο. Πλέον τα site που ενημερώνουν τους φίλους της φωτογραφίας είναι πολλά και πολύ αξιόλογα. Ίσως λοιπόν να μην υπάρχει η ανάγκη για ένα ακόμη ενημερωτικό φωτογραφικό blog. Θεωρώ όμως πως η πληθώρα της πληροφόρησης δημιουργεί την ανάγκη δημιουργίας κριτηρίων. Αυτό λοιπόν είναι το νέο μου όραμα σχετικά με το Light of Spirit. Να γίνει ένας ιστότοπος που θα καλλιεργεί το φωτογραφικό κριτήριο. Το περιεχόμενο θα είναι κυρίως προσωπικό και θα αφορά σε όλα αυτά που έχω ενστερνιστεί στο χώρο της φωτογραφίας, αλλά και σε παρουσιάσεις νέων χώρων, σεμιναρίων ακόμα και ιστότοπων.

Σχετικά με την νέα μορφή του Light of Spirit, θεωρητικά δεν κατάφερα τον προηγούμενο καιρό να την δημιουργήσω  οπότε αποφάσισα να διανύσει μια προπαρασκευαστική περίοδο on air κατά την οποία θα συμβαίνουν αλλαγές στη διάταξη, στις στήλες αλλά και στο περιεχόμενο. Ένα προσωπικό φωτογραφικό ημερολόγιο θα δημοσιεύεται το διάστημα αυτό για να μας κρατάει σε επικοινωνία. Τα social media του blog θα επανανέργοποιηθούν  με την ανακοίνωση της νέας ανανεωμένης έκδοσης.

Ο κόσμος της φωτογραφίας είναι μαγικός, σας προσκαλώ να γίνουμε συνοδοιπόροι στον δεύτερο κύκλο του Light of Spirit και να τον ανακαλύψουμε μαζί.

 

Λίζη Πιστολά

 null

nullnull

'Ημουν Εκεί Έκθεση Φωτογραφίας Walker Evans Centre Pompidou 26 April 2017 - 14 August 2017



Της Λίζης Πιστολά

Όταν την περασμένη άνοιξη έμαθα ότι στο Center Pompidou στο Παρίσι επρόκειτο να παρουσιαστεί το έργο του Walker Evans σε αναδρομική έκθεση ήξερα αμέσως ότι θα έκανα ότι μπορούσα για να την δω. Η ιδέα της συνάντησης με το έργο ενός  τόσο σημαντικού  φωτογράφου με ενθουσίαζε και ταυτόχρονα μου προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον το πώς ο επιμελητής θα αντιμετώπιζε και θα παρουσίαζε το έργο του Evans σε ένα χώρο όπως το Center Pompidou.  Και ενώ όλα έδειχναν ότι δεν θα κατάφερνα να κάνω αυτό το ταξίδι μια ξαφνική απόφαση μου στην κυριολεξία της τελευταίας στιγμής με πήγε στο Παρίσι και έτσι στις 2 Αυγούστου βρέθηκα με μεγάλη χαρά μπροστά στις φωτογραφίες ενός από των σημαντικότερων φωτογράφων του 20^ου αιωνα.

Η έκθεση ξεκινούσε με κάποιες από τις πρώτες του φωτογραφίες και αυτοπορταίτα του από διαφορετικές  χρονικές περιόδους. Προχωρώντας  πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι ο επιμελητής είχε χειριστεί με δεξιοτεχνία και σεβασμό το πλούσιο υλικό που είχε στα χέρια του. Μας παρουσίαζε τις φωτογραφίες και το έργο του Evans όχι χρονολογικά, όπως θα περίμενε κανείς σε μια αναδρομική έκθεση φωτογραφίας, αλλά κυρίως θεματικά, δείχνοντας τα θέματα τα οποία ο Evans είχε κατά καιρούς φωτογραφίσει αλλά και τις φωτογραφικές του εμμονές χωρίς απαραίτητα να τονίζει κάποιες  φωτογραφίες του. Ένιωσα ότι στόχος του ήταν να παρουσιάσει το σύνολο του έργου του και την καλλιτεχνική ταυτότητα Evans, παρά να υπερτονίσει τις πιο σπουδαίες φωτογραφίες του. Θεωρώ πως ήταν ένας εφικτός στόχος απέναντι σε έναν θεατή που είχε το ενδιαφέρον, τη γνώση αλλά και την διάθεση να προσεγγίσει ενεργά το έργο που του παρουσιαζόταν.

Σε αυτό το πλαίσιο στην έκθεση υπήρχαν διάφορες συλλογές του Evans με καρτ ποστάλ. Εικόνες που ο ίδιος κρατούσε γιατί έλεγε του προκαλούσαν το ενδιαφέρον ή έμοιαζαν με τις φωτογραφίες του. Επίσης ο ίδιος ήταν συλλέκτης εκτός των άλλων και φωτογραφιών της αστυνομίας από πρόσωπα που είχαν συλληφθεί, από σκηνές εγκλημάτων καθώς και από διάφορα διαφημιστικά σήματα επηρεασμένος από το επάγγελμα του πατέρα του που ήταν διαφημιστής.

Φωτογραφικά είδα πολλές από τις φωτογραφίες του που γνώριζα ήδη, αλλά και άλλες που δεν ήξερα. Ξεχώρισα την παρουσίαση μια σειρά έγχρωμων φωτογραφιών που ο Evans είχε κάνει το 1957 κυρίως από την αγορά, οι οποίες  προβάλλονταν σε μικρή οθόνη δίπλα στα κάδρα με τις τυπωμένες φωτογραφίες. Επίσης ήταν φανερή η επιρροή του Atzet στο έργο του και ιδιαίτερα σε κοινά φωτογραφικά θέματα όπως οι πλανόδιοι και οι προσόψεις καταστημάτων και σπιτιών.

Η έκθεση ολοκληρώνοταν με την παρουσίαση ντοκιμαντέρ το οποίο έδειχνε τον ίδιο τον φωτογράφο να περιγράφει όλη του την καλλιτεχνική πορεία, πως ξεκίνησε την ενασχόληση του με τη φωτογραφία, πως εξελίχθηκε και γενικά τις απόψεις του για το μέσο.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι μπορώ να μεταφέρω το αίσθημα που είχα φεύγοντας από την έκθεση. Σίγουρα ένιωθα πολύ τυχερή που είχα την ευκαιρία να δω από κοντά το σημαντικό φωτογραφικό έργο του Walker Evans και πλούσιο υλικό από τις προσωπικές του συλλογές, αλλά περισσότερο με συγκίνησε η αποκάλυψη του καλλιτέχνη πίσω από το έργο και της απλότητας του που μου έδειξε πως η χαρά της διαδικασίας, οι πειραματισμοί, οι εμμονές, οι αποτυχίες, οι συζητήσεις, οι αλλαγές όλα όσα αποτελούν τη ζωή δηλαδή είναι  εξίσου σημαντικά με το αποτέλεσμα ακόμα και όταν αυτό είναι ένα τόσο σημαντικό έργο.

Ένα μάθημα από τον ίδιο τον Evans :

“A good art exhibition is a lesson in seeing…”

A good art exhibition is a lesson in seeing to those who need or want one, and a session of visual pleasure and excitement  to those who don’t need anything- I mean the rich in spirit. Grunts, signs, shouts, laughter and imprecations ought to be heard in a museum room. Precisely the place where these are usually suppressed. So, some of the values of pictures may be suppressed too, or plain lost, in formal exhibition.

I’d like to address the eyes of people who know how to take their values straight through and beyond the inhibitions accompanying public decorum. I suggest that true religious feeling is sometimes to be had even at church, and perhaps art can be seen and felt on a museum wall; with luck.

Those of us who are living by our eyes – painters, designers, photographers, girl watchers- are both amused and  appalled by the following half truth : “what we see, what we are” . And by its corollary: our collected work is, in part, shameless, joyous autobiography-cum-confession wrapped in the embarrassment of the unspeakable. For those who can read the language, that is. And we never know just who is in the audience. When the seeing-eye man does turn up to survey our work, and does perceive our metaphors, we are just caught in the act that’s all. Should we apologise?

Walker evans

(απόσπασμα από συνέντευξη του Walker Evans που δημοσιεύτηκε 01/08/1971 Boston Sunday Globe)

 

Η έκθεση φωτογραφίας ολοκληρώθηκε στις 14 Αυγούστου 2017 και επιμελητής ήταν ο Clement Cheroux.



Φωτογραφίες : Λίζη Πιστολά

 

Δείτε εδώ την έκθεση στο site του μουσείου

Ήμουν εκεί - Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών Έκθεση Φωτογραφίας των φιναλίστ του βραβείου Prix Pictet

της Λίζης Πιστολά

Ένα από τα προνόμια που έχει κανείς τον μήνα Ιούλιο στην Αθήνα, είναι ότι πραγματικά μπορεί να απολαύσει την πόλη σε άλλους ρυθμούς. Ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα. Την περασμένη Κυριακή λοιπόν βρέθηκα με την παρέα στην οδό Πειραιώς και συγκεκριμένα στην Πλατεία Κουμουνδούρου στο κτήριο της Παλιάς Δημοτικής Πινακοθήκης Αθηνών το οποίο μετά την ολοκλήρωση των εργασιών λειτουργεί πλέον ως εκθεσιακός χώρος και φιλοξενεί εδώ και λίγες εβδομάδες την Έκθεση Φωτογραφίας με τίτλο "Αταξία/ Disorder "  που παρουσιάζει τους 12 φιναλιστ του βραβείου Prix Pictet, τα εγκαίνια της οποίας θα γίνουν τον Σεπτέμβρη, όπως μας ενημέρωσε ο ευγενικός κύριος που ήταν στο κτήριο και παρατηρούσε με ικανοποίηση αλλά και απορία το ενδιαφέρον μας. Οι φίλοι μου είχαν ξαναπάει και θέλησαν να μου δείξουν το εκπληκτικό κτήριο, έργο του αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκου, το οποίο περατώθηκε το 1875 και λειτούργησε μέχρι το 1977 ως βρεφοκομείο, καθώς και τον θαυμάσιο εκθεσιακό χώρο και να σχολιάσουμε μαζί τις φωτογραφίες της έκθεσης. Μπαίνοντας κανείς στο χώρο υπάρχει ενημερωτικός κατάλογος με όλα τα έργα της έκθεσης και τις σχετικές πληροφορίες για τους καλλιτέχνες και το συγκεκριμένο βραβείο, από όπου σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα.

Αταξία/ Disorder

Το Prix Pictet είναι ένα βραβείο 100.000 ελβετικών φράγκων που απονέμεται στον φωτογράφο ο οποίος, κατά τη γνώμη της Ανεξάρτητης Επιτροπής, έχει παρουσιάσει μια σειρά έργων που ξεχωρίζουν από καλλιτεχνικής άποψης και επίσης αφηγούνται μια συναρπαστική ιστορία σχετικά με τοθέμα του  βραβείου.
Οι υποψήφιοι φωτογράφοι παρουσίασαν εικόνες που ήταν προφητικές και συνάμα εντυπωσιακές. Από τις προτάσεις που υποβλήθηκαν η Ανεξάρτητη Επιτροπή διάλεξε 12 φιναλιστ από επτά διαφορετικές χώρες τους οποίους ανακοίνωσε σε μια βραδιά που διοργανώθηκε ειδικά για την επιλογή τους στο Theater Antique της Αρλ, στο πλαίσιο των Διεθνών Φωτογραφικών Συναντήσεων της Αρλ (Les Rancontres d'Arles) στις 10 Ιουλίου 2015. Η Valerie Belin ανακυρήχθηκε νικήτρια του Prix Pictet Disorder κατά τα εγκαίνια της έκθεσης των έργων των 12 φιναλίστ, που πραγματοποιήθηκαν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της πόλης του Παρισιού στις 12 Νοεμβρίου 2015.
Στόχος του βραβείου είναι να αιχμαλωτίσει τη δύναμη της φωτογραφίας για να τραβήξει την προσοχή όλου του κόσμου στα ζητήματα βιωσιμότητας, και ιδίως όσα αφορούν το περιβάλλον. Ο έκτος κύκλος του βραβείου Prix Pictet στρέφει το ενδιαφέρον στο θέμα της Αταξίας (Disorder). Περισσότεροι από  700 φωτογράφοι προτάθηκαν για τον κύκλο αυτό από τα 260 άτομα που επιλέγουν τις υποψηφιότητες και μετά από γόνιμο διάλογο, η Ανεξάρτητη Κριτική Επιτροπή επέλεξε τους 12 φιναλίστ που παρουσιάζονται στην έκθεση.

 

 

 

 

Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών (Παλιά)

Πειραιώς 51

Πλ.Κουμουνδούρου

Αθήνα

Τηλ. Επικοινωνίας : 210 5202420

Ωραριο Λειτουργίας : (όταν υπάρχει έκθεση)

Δευτέρα: κλειστά

Τρίτη- Σάββατο : 10:00-19:00

Κυριακή :10:00-16:00

Η έκθεση θα διαρκέσει έως το φθινόπωρο.

Φωτογραφίες  ©Λίζη Πιστολά

www.prixpictet.com



Ήμουν εκεί - Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης - Common routes: Άνθρωποι - Κοινές Διαδρομές / Ένα Φωτογραφικό Οδοιπορικό στην Τουρκία από την FOKAL και τη GREEN PROJECT

                                                 Της Λίζης Πιστολά

Τις ημέρες αυτές μια ενδιαφέρουσα Έκθεση Φωτογραφίας παρουσιάζεται στον πρώτο όροφο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννη στην οδό Πειραιώς. Ένα οδοιπορικό πέντε φωτογράφων του Παναγιώτη Αρμένη, του Γιώργου Ασημακόπουλου, του Κώστα Δελχά, του Γιάννη Τζώρτζη και του Τόλη Χατζηγνατίου, οι οποίοι ταξίδεψαν τον Σεπτέμβριο του 2015, έντεκα ημέρες από την Κωνσταντινούπολη στη Καππαδοκία και από κει στη Σμύρνη. Οι φωτογραφίες τους παρουσιάζονται στην έκθεση μαζί με ένα βιντεάκι από όλη την πορεία και το ταξίδι τους.

Στα κάδρα τους βλέπουμε τα χωριά της Καππαδοκίας, τα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης, την παραλία της Σμύρνης αλλά και τους ανθρώπους που συνάντησαν στο οδοιπορικό αυτό. Ο θεατής περνά από την μια φωτογραφία στην άλλη, οι φωτογράφοι εναλλάσσουν τις εικόνες τους και τελικά καταφέρνουν να δείξουν αυτό που αναφέρουν και οι ίδιοι, τον άνθρωπο στο "φυσικό του περιβάλλον".

Η έκθεση αυτή αποτελεί μια εξαιρετική πρωτοβουλία της FOKAL και της Green Project καθώς οι φωτογραφίες είναι προς πώληση και τα έσοδα θα διατεθούν για την υποστήριξη δράσεων ανακούφισης των προσφύγων.

Η παράταση που έχει δοθεί έως της 10  Μαΐου δίνει την ευκαιρία σε όσους δεν την έχουν δει να την επισκεφτούν. Η έκθεση λειτουργεί καθημερινά 18:00-22:00.

 

 

Common Routes (facebook page)
Διάρκεια Έκθεσης : 8 Απριλίου εως 24 Απριλίου 2016 (παράταση έως 5 Μαΐου)
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206, Αθήνα
Τηλ. επικοινωνίας :210 3418550

ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ - «Ασπρόμαυρο-Έγχρωμο Τα δυο πρόσωπα μιας φωτογραφίας»

Φωτογραφία: Λίζη Πιστολά 

της Λίζης Πιστολά

Όταν στο τέλος της περασμένης φωτογραφικής χρονιάς ο δάσκαλός μας Πλάτων Ριβέλλης μας είχε πει για την ιδέα αυτής την έκθεση  οι περισσότεροι δεν καταλάβαμε τι ακριβώς εννοούσε. Προσωπικά πίστεψα ότι η φωτογραφία που θα εκθέσουμε θα πρέπει να είναι μια ολοκληρωμένη φωτογραφία και να στέκει και στις δυο εκδοχές, κάτι που φυσικά προϋποτίθεται αλλά δεν είναι επαρκές. Μόλις έλαβα λοιπόν την επιλογή του δασκάλου μου κατάλαβα ότι αυτό που θέλουμε να δείξουμε είναι το πώς διαφοροποιούνται τα κριτήρια επιλογής στις δύο εκδοχές της ίδιας φωτογραφίας. Δηλαδή ενώ στην έγχρωμη εκδοχή η φωτογραφία έχει στοιχεία που την κάνουν ενδιαφέρουσα που συνδέονται άμεσα με το χρώμα και την πραγματικότητα, στην ασπρόμαυρη εκδοχή της ίδιας φωτογραφίας αυτά τα στοιχεία εξαφανίζονται και τότε οι φόρμες, οι γραμμές και οι σκιές συνθέτουν το περιεχόμενο και κάνουν τη φωτογραφία ενδιαφέρουσα.

Στην έκθεση συμμετέχουν τα μέλη του Φωτογραφικού Κύκλου : Αγγελάκη Ελευθερία, Αγγιστριώτη Νατάσσα, Αντωνίου Περικλής, Ανυφαντάκη Ελένη, Βασιλικός Λουκάς, Βογιατζάκης Γιώργος, Βρεττάκος Αλέξανδρος, Γεροντάκος Βασίλης, Γεωργοπούλου Έλενα, Γεωργοπούλου Ιωάννα, Γιαρμενίτης Σπύρος, Γκούλιος Θέμις, Γουζούαση Νίκη, Δαζάνης Σάκης, Δέτσης Άκης, Δημοπούλου Μαρία, Ζαννή Λία,  Ζέρη Μαρία, Ζήσης Γιάννης, Θεοφανίδης Αλέκος, Ιακωβίδου Αλέκα, Καββαδίας Γιώργος, Κακανάκης Γρηγόρης, Κανάρης Στέφανος, Καπελώνης Γιώργης, Καραβία Βιβιάν, Καραταράκης Μανώλης, Καραμαγκιώλη Νανά, Καρόκη Αθηνά, Κορινθίου Ειρήνη, Κοροβέσης Νίκος, Κούρκαφας Παύλος, Κουρλαμπά Κλεοπάτρα, Κουρμπανά Χαρά, Κοψαχείλης Χρήστος, Κωνσταντινίδης Νίκος, Κώτση Νίκη, Λαζαρίμος Θοδωρής, Λάμπρου Παναγιώτης, Λεμονής Γιάννης, Λιακουνάκου Αλεξία, Μαθιουδάκης Γιάννης, Μανδηλαράς Νικηφόρος, Μάρα Ανθή, Μαραγκός Στράτος, Μαραπάς Γιάννης, Μαργαρίτης Σίμος, Μαρκολέφας Παναγιώτης, Μιλλής Τάσος, Μίχας Άγγελος, Μπάμπης Χαρίλαος, Μπανούτα Μαρία, Μπελεγρης Αλέξανδρος, Μπενίση Μάνια, Μπιτζάνης Κωστής, Μπόικου Ευη, Μωράτης Γιάννης, Νόκας Ηλίας, Ξεναρίου Μαρία, Οικονόμου Πολυξένη, Πάγκαλη Μαρία, Πανάκια Γεωργία, Παπαδάκου Βάνια, Παπαδάτου Αθηνά, Παπανικολάου-Κιούση Μάρω, Παραδεισόπουλος Ανδρέας, Πατρικίου Μελίνα, Παττακού Κατερίνα, Παυλίδης Παύλος, Πιλάτη Δέσποινα, Πιστολά Λίζη, Πολυτάρχου Σπύρος, Ρημαντωνάκη Ελένη, Ροδοπούλου Τούλα, Σαντιξή Κλεάνθη, Σαρρηγεωργίου Αλέξανδρος, Σερέτης Κώστας, Σιώμου Αναστασία, Σοροβού Χριστίνα, Σχοινάς Ανδρέας, Σωτηροπούλου Αμαλία, Τζουβάρας Στάθης, Τζεφέρη Μαρία, Τζουρά Βικτωρια, Τσακυρίδου Φανή, Τσέπας Γεράσιμος, Φωτούχου Αγγελική, Χαλιορή Έφη, Χατζηνικολάου Μάκης, Χριστοφίδη Μαίρη.

Η έκθεση «Ασπρόμαυρο-Έγχρωμο, τα δυο προσωπα μιας φωτογραφίας» πραγματοποιείται αύτη την περίοδο στην Ελληνοαμερικανική Ένωση Μασσαλίας 22 και θα διαρκέσει έως 11 Νοεμβρίου. Έαν σας ενδιαφέρει η φωτογραφία και έχετε βρεθεί συχνά μπροστά στο φωτογραφικό δίλημμα ασπρόμαυρο ή έγχρωμο τότε σίγουρα η μελέτη των δίπτυχων που παρουσιάζονται στην έκθεση θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε βαθύτερα αυτόν τον προβληματισμό και ενδεχομένως να γεννήσει νέα ερωτήματα τα οποία όμως θα βρίσκονται πιο κοντά στην ουσία.

Δείτε περισσότερα για την έκθεση εδώ

Ήμουν εκεί - "Man Ray Τα πρόσωπα της γυναίκας" στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Άνδρο

Φωτογραφία : Λίζη Πιστολά

της Λίζης Πιστολά

Το περασμένο Σάββατο είχα την τύχη να βρεθώ στην Άνδρο με αφορμή την Έκθεση που διοργανώνει το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης . Ένα μήνυμα, μερικά τηλέφωνα, και λίγες ημέρες μετά βρεθήκαμε στη Χώρα της Άνδρου στον περίφημο πλάτανο, σε αναζήτηση του μουσείου και της έκθεσης που είχε σταθεί αφορμή να επισκεφτούμε το νησί. Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε μια εκπληκτική τοποθεσία είναι χτισμένο το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης  και η νέα πτέρυγα όπου γίνεται η έκθεση "Man Ray Τα πρόσωπα της γυναίκας" , η οποία θα διαρκέσει εως της 27 Σεπτεμβρίου.

 Ο Man Ray ήταν Αμερικανός καλλιτέχνης, γνωστός κυρίως και την ανάμιξή του στα κινήματα του ντανταϊσμού και του υπερρεαλισμού. Συνοδοιπόρος του Dali και του Breton, έγινε γνωστός κυρίως για το φωτογραφικό του έργο, ενώ ήταν εξαιρετικός ζωγράφος. Το πραγματικό του όνομα ήταν emMANuel RAdnistkΥ. Το 1912 ξεκινά να υπογράφει τα έργα του ως Man Ray. Το 1921 ο Paul Poreit του παραγγέλνει τις πρώτες του φωτογραφίες μόδας και το 1922 ξεκινά τα φωτογραφικά πορτρέτα διασήμων για τον κόσμο των περιοδικών της εποχής. Ο Man Ray έζησε στην Αμερική και στο Παρίσι.  Στην έκθεση παρουσιάζονται και πολλές φωτογραφίες από την εποχή εκείνη καθώς και προσωπικές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη. Ο ίδιος έλεγε «I 've been a photographer for 35 years and a painter for 35 years. I'm a man who leads a double life».

Ευχάριστη έκπληξη το πλούσιο υλικό της έκθεσης και η πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση των εκατό και πλέον έργων του καλλιτέχνη στους τρείς ορόφους του μουσείου. Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα φωτογραφικά γυμνά της μούσας του Man Ray, Kiki de Montparnasse (1924), ο πίνακας ζωγραφικής "αγκαλιά"(1947,Λάδι σε χαρτόνι) στο μαύρο δωμάτιο, καθώς και τα έργα γλυπτικής στο τέλος της έκθεσης.  Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα της έκθεσης ουσιαστικά χρησιμοποιείται ως  βασικός άξονας παρουσιάσης της πολυδιάστατης καλλιτεχνικής προσωπικότητας του Man Ray. Τα έργα περνούν πολύ πιο πέρα από αυτό και ο θεατής έχει την ευκαιρία να προσεγγίσει και να απολαύσει τον σύνθετο κόσμο του καλλιτέχνη.

Φωτογραφία : Λίζη Πιστολά



"Man Ray Τα πρόσωπα της γυναίκας"
Διάρκεια Έκθεσης : 28 Ιουνίου  27 Σεπτεμβρίου 2015
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Άνδρος

Τηλ επικοινωνίας : 22820 22444
Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινά 11.00-15.00 και 18.00-21.00, Δευτέρα 11.00-15.00,
Δευτέρα απόγευμα και Τρίτη κλειστά



Δείτε το άρθρο στην Athens Voice

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή τα μαθήματα φωτογραφίας

 

Φωτογραφία : Αθηνά Καρόκη

της Αθηνάς Καρόκη

Παρά το γεγονός πως οι δάσκαλοι είναι τόσο διαφορετικοί όσο οι μαθητές που διδάσκουν, αναμφίβολα ο καλός δάσκαλος είναι αυτός που  σου δείχνει προς τα που να κοιτάξεις και όχι τι να δεις. Κάτι που σε ακολουθεί σε όλη την πορεία της ζωής σου. Συμπεριλαμβανομένης και της φωτογραφικής .

 

Μιας ομολογουμένως δύσκολης πορείας καθώς η φωτογραφία όπως κι όλες οι μορφές τέχνης είναι δύσκολο να εξηγηθούν και να ερμηνευτούν. Απαιτούν σφαιρική κατάρτιση, παιδεία, ευαισθησία, αφοσίωση και γνώση. Ο δάσκαλος είναι αυτός που σαν κανάλι  μεταφέρει όλα τα μηνύματα αλήθειας.

Ο άνθρωπος που λάτρεψε πριν από μας την μαγεία της φωτογραφίας και τη μελέτησε σε βάθος για να μπορέσει στη συνέχεια να την μεταδώσει με τον ίδιο αμείωτο ενθουσιασμό ακόμα κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις τα χρόνια διδασκαλίας ξεπερνούν τον μονοψήφιο αριθμό. Άλλωστε η σοφία και η γνώση που κερδίζει από αυτήν την σιωπηρή ανταλλαγή δεν μπορεί παρά να είναι επωφελής και για τον ίδιο.

Υπάρχουν δάσκαλοι που προετοιμάζουν το υλικό τους για ώρες πριν το μάθημα και παρόλα αυτά αποτυγχάνουν να κρατήσουν ψηλά  το ενδιαφέρον και την προσοχή του κοινού. Και άλλοι που διαθέτουν το χάρισμα να μιλούν επί ώρες για το αντικείμενό τους παραδίδοντας ένα εποικοδομητικό μάθημα καθώς τους συνεπαίρνει η σκέψη και ο λόγος και μεθούν σιγά σιγά από το πάθος τους φτάνοντας σε στιγμές τελειότητας. Κάνουν την υπέρβαση  και μας απογειώνουν. Μοιράζονται μαζί μας το όραμά τους και υψηλά ιδανικά.

Και τότε εμείς οι μαθητές μεταμορφωνόμαστε, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μας, είτε σε "ελατήρια" που εκτοξεύονται ψηλά και στη συνέχεια ξαναγυρίζουν στη βάση τους είτε σε "πέτρες" που εκτοξεύονται μακρυά κάνοντας μερικά σάλτα παραπάνω...

 

Την Τρίτη 10 Ιουνίου στις 21:00 θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της Έκθεσης Φωτογραφίας του Πλάτωνα Ριβέλλη στο μινι μάρκετ "Αθηνά" της Αθηνάς Καρόκη. Δείτε εδώ περισσότερα 

 

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή ένα ταξίδι.

                                                                  της Αθηνάς Καρόκη

Φωτογραφία : Αθηνά Καρόκη

Μια από τις μεγαλύτερες χαρές του φωτογράφου είναι η πραγματοποίηση ενός ταξιδιού. Τι κι αν ισχύει πως δεν χρειάζεται να πας στην άκρη του κόσμου για να κάνεις καλή φωτογραφία. Το σπίτι σου, η γειτονιά σου και η πόλη σου αρκούν και αποτελούν τα καλύτερα εν δυνάμει θέματα. Παρόλα αυτά, μια ταξιδιάρικη ψυχή αφήνει στην άκρη την παραπάνω πρακτική σκέψη και εκμετελλεύεται κάθε ευκαιρία για να ανακαλύψει και να εξερευνήσει φωτογραφικά έναν νέο προορισμό. Ο δικός μου φωτογραφικός προορισμός ήταν η Κωνσταντινούπολη.

Μία πόλη μαγική. Ανατολή και δύση διασταυρώνονται φτιάχνοντας ένα γοητευτικό μείγμα και ταυτόχρονα ένα φωτογραφικό χάος. Η πρώτη μου επίσκεψη σε αυτό το "χάος" των εκατομμυρίων ανθρώπων με έφερε πίσω χωρίς σχεδόν καμία φωτογραφία. Εκ των υστέρων διαπίστωσα πως ήταν αδύνατο να συνδυάσω σε λίγες μέρες την περιέργεια του τουρίστα με αυτήν του φωτογράφου.
Γι' αυτό το λόγο πραγματοποίησα το ίδιο ταξίδι ξανά έχοντας άπλετο ελεύθερο χρόνο για φωτογραφικές βόλτες σε σημεία που δεν είχαν τη στάμπα της τουριστικής ατραξιόν αλλά της πραγματικής Κωνσταντινούπολης των μεγάλων αντιθέσεων.

Αυτή τη φορά επέλεξα να έχω μαζί μου την αναλογική μηχανή. Ήθελα να υπερβώ τη λαίμαργη διαδικασία της ψηφιακής φωτογράφισης που σε "αναγκάζει" μετά το κλικ να δεις και σχεδόν να αξιολογήσεις σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα το φωτογραφικό αποτέλεσμα. Έτσι γέμισα πολλά φιλμ με φωτογραφίες τραβηγμένες με την αυστηρότητα και τη φειδώ που η χρήση της αναλογικής μηχανής προϋποθέτει.

Επιστροφή στην πατρίδα και προσμονή μέχρι ο μάγος του σκοτεινού θαλάμου να αποκαλύψει εκ νέου όλο το ταξίδι που έχει περάσει στη σφαίρα της μνήμης πια χωρίς το ψηφιακό δεκανίκι που ναι μεν σου δείχνει αυτοστιγμεί αν θέλεις τις φωτογραφικές σου λήψεις αλλά μειώνει την έντασή τους.
Τι σημασία έχει που οι περισσότερες φωτογραφίες δεν ήταν αυτό που περίμενα; Το προσπερνώ και  κρατώ στο μυαλό μου αυτό που είχε πει ο Μπρεσόν "Χαίρομαι να τραβάω φωτογραφίες, να είμαι παρών. Είναι ένας τρόπος να λες ναι , ναι ναι!!"

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή μια παρουσίαση

Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη

της Αθηνάς Καρόκη

Η επιλογή να παρουσιάσεις τις φωτογραφίες σου εμπεριέχει δυο κίνητρα.Από την μια η ανάγκη να βγεις από το οικείο περιβάλλον της φωτογραφικής σου οικογένειας και να εκτεθείς σε ένα όχι μόνο άγνωστο αλλά και εξειδικευμένο κοινό, προκαλεί ταραχή, ειδικά στα πρώτα βήματα της φωτογραφικής σου πορείας. Από την άλλη, αυτή η δημόσια έκθεση αποτελεί ευκαιρία να αντιμετωπίσεις με αντικειμενικά κριτήρια τη φωτογραφική σου δουλειά.

Το ξεκίνημα γίνεται με μια γενική επιλογή των φωτογραφιών με βάση τη φωτογραφική τους συνάφεια και συγγένεια. Είναι πολύ σημαντικό οι φωτογραφίες να δένουν μεταξύ τους έχοντας ένα ενιαίο ύφος ώστε να βοηθήσουν τον θεατή να αποκρυσταλλώσει άποψη για το φωτογραφικό γίγνεσθαι του φωτογράφου. Μια διαδικασία τόσο σημαντική όσο και δύσκολη που απαιτεί μακροπρόθεσμη ενασχόληση με τη φωτογραφική τέχνη και για αυτό άλλωστε ρέβει με το βάρος της τόσο το φωτογράφο όσο και τον επιμελητή της παρουσίασης. Ο τελευταίος άλλωστε κάνει και την επιλογή των παρουσιαζομένων και ο ίδιος αποτελεί τον μεσολαβητή μεταξύ του φωτογράφου και του κοινού.

Η συνέχεια της διαδικασίας μεταφέρεται στην ημέρα της παρουσίασης όπου ο φωτογράφος έχοντας οργανώσει τη φωτογραφική του δουλειά είναι έτοιμος να την προβάλει δημόσια. Είναι σαν να μπαίνει στο σκοτεινό θάλαμο με αγωνία για το φωτογραφικό αποτέλεσμα μιας ακόμα προσπάθειας και το μόνο που μπορεί να τον ηρεμήσει είναι να πετύχει αυτό για το οποίο έχει προσπαθήσει, να οπτικοποιήσει την ποικιλομορφία της προσωπικής του φωτογραφικής ματιάς.

Ο στόχος παρόλα αυτά είναι κινούμενος και περιορίζεται στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο που ο φωτογράφος επιλέγει να μοιραστεί. Αποτελεί έναν ενδιάμεσο σταθμό μιας πορείας που μελλοντικά ίσως αλλάξει κατεύθυνση. Τι αποκόμισε εν τέλει από αυτή την παρουσίαση θα το ανακαλύψει αργότερα επαναπροσδιορίζοντας το φωτογραφικό του εγώ.

 

Παρουσιάσεις Φωτογραφικού Κύκλου

Προηγούμενα Άρθρα

Φωτογραφικές Σκέψεις με αφορμή την οδό Αθηνάς



Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη

της Αθηνάς Καρόκη

Τι είναι η οδός Αθηνάς για μένα; Αναρωτήθηκα πριν ξεκινήσω να τη φωτογραφίζω. Η απάντηση δεν ερχόταν για τον απλούστατο λόγο πως τα στερεότυπα είχαν φράξει τον δρόμο της βιωματικής εμπειρίας άρα και της ιδίοις όμμασι περιήγησης για πολλά χρόνια. Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία να ανακαλύψω ξανά τον πιο δραστήριο εμπορικό δρόμο της πρωτεύσουσας που επί σειρά ετών συνδέει την Ομόνοια με το Μοναστηράκι και τούμπαλιν.

Αφορμή ήταν το κάλεσμα του δήμου Αθηναίων σε μια πρωτοβουλία όχι μόνο καθαρισμού της οδού αλλά και εξωραϊσμού της μέσα από την φωτογραφική εν προκειμένω τέχνη. Υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του φωτογράφου Καμίλο Νόλλα και με την υποστήριξη της πλατφόρμας "ΣυνΑθηνά" έγινε μόνιμη ανάρτηση φωτογραφιών στα ρολά των καταστημάτων της, εμπνευσμένων από αυτήν. 

 

Χιλιάδες κόσμου ανεβοκατεβαίνουν την οδό καθημερινά, φορτωμένοι με ψώνια από τη Βαρβάκειο Αγορά, τη λαχαναγορά κι από τα μικροσκοπικά καταστήματα των γύρω δρόμων. Οι πλανόδιοι πωλητές βάζουν τη δική τους πολυπολιτισμική πινελιά στο σουρεαλιστικό κάδρο του δρόμου άξιο φωτογραφικής αποτύπωσης. Τα περίπτερα φυτρώνουν αριστερά και δεξιά του δρόμου στο κάθε σου βήμα, φορτωμένα με κάθε λογής πραμάτεια που μόνο εκεί, στην καρδιά της πόλης, μπορείς να βρεις.

Οι άνθρωποι της οδού Αθηνάς, κυρίως οι καταστηματάρχες, χιλιοφωτογραφημένοι πρωταγωνιστές της μακρόχρονης ιστορίας του δρόμου, δίνουν το παρών στα πεζοδρόμια και μια μικρή αφορμή αρκεί, στην συγκεκριμένη περίπτωση η φωτογραφική μηχανή που κρατάς στα χέρια, για να ξεκινήσει η αφήγηση ιστοριών από τα παλιά αλλά και εξομολογήσεις των τωρινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.

Σκηνικά μιας καθημερινότητας που στη φωτογραφική τέχνη μπορούν να αποτυπωθούν μοναδικά χωρίς το άγχος της παρθενογέννεσης καθώς όλα αλλάζουν συνεχώς σε αυτόν τον δρόμο παρότι δίνουν τη ψευδαίσθηση, στο μη παρατηρητικό μάτι , ότι μένουν ίδια και απαράλλακτα.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εικόνων, το φωτογραφικό αποτέλεσμα της δικής μου Αθηνάς αποτελεί μια μικρή έκπληξη. Πού πήγε όλος αυτός ο κόσμος της πολύβουης οδού; Πού είναι οι μαγαζάτορες, οι αλλοδαποί, οι τουρίστες ; Αναρωτιέμαι κοιτώντας τις φωτογραφίες στο μεγαλύτερο μέρος των οποίων η απουσία του θιάσου του αληθινού αυτού θεάτρου δρόμου είναι αισθητή. Η ανθρώπινη παρουσία καταγράφεται ως επί το πλείστων δια της απουσίας της. Μια σκούπα στο πλάι της πόρτας ενός περιπτέρου, το τραπεζάκι με τις καρέκλες τριγύρω και τα μισοάδεια ποτήρια επάνω, η τζαμαρία ενός κλειστού μικρού μαγαζιού με την πατίνα του χρόνου εμφανή επάνω της, το παζλ των αρχικτεκτονικά ετερόκλητων άδειων πια κτιρίων, τα κρεμασμένα ρούχα έξω στο πεζοδρόμιο προς αναζήτηση αγοραστή.

Αυτή η ασυνείδητη επιλογή κάδρων με άψυχο περιεχόμενο εκεί όπου υπάρχει τόση ανθρώπινη ζωή με οδηγούν να συνεχίσω να ψάχνω την καταγραφή και την οριοθέτηση όχι μόνο της ιστορίας αυτού δρόμου αλλά και της ψυχής μου.

http://www.synathina.gr/

 

Φωτογραφικές Σκέψεις - Η Αποφασιστική Στιγμή του Henri Cartier-Bresson

της Λίζης Πιστολά

Το τελευταίο διάστημα με απασχολεί ιδιαίτερα το πορτρέτο  στη Φωτογραφία. Η δυσκολία του να κάνει ένας φωτογράφος ενδιαφέρουσα φωτογραφία πορτρέτου με προκαλεί φωτογραφικά και καλλιτεχνικά. Θέλησα λοιπόν να ξεκινήσω τη νέα χρονιά του Light of Spirit με τις σκέψεις του Henri Cartier-Bresson σχετικά με το πορτρέτο. 

...."Οι άνθρωποι εύχονται να διαιωνιστούν μέσω του πορτρέτου τους, και τείνουν στην αιωνιότητα το καλό προφίλ τους, επιθυμία συχνά ανάκατη με ένα είδος μαγικού φόβου : εκτίθενται.

Ένα από τα συγκινητικότερα χαρακτηριστικά του πορτρέτου είναι η αναζήτηση της ομοιότητας των ανθρώπων, της συνέχειας τους μέσα από όλα όσα περιγράφει το περιβάλλον τους, σαν να μπερδεύεις, βλέποντας ένα οικογενειακό άλμπουμ, τον θείο με τον ανηψιό. Αλλά αν ο φωτογράφος αγγίζει την αντανάκλαση ενός κόσμου τόσο εξωτερικού όσο και εσωτερικού, είναι γιατί οι άνθρωποι βρίσκονται "εντός κλίματος", όπως λέγεται στη γλώσσα του θεάτρου. Θα πρέπει να σεβαστεί κανείς την ατμόσφαιρα, να αφομοιώσει τα στοιχεία του περιβάλλοντος, να αποφύγει κάθετι φριχτό που σκοτώνει την ανθρώπινη αλήθεια και να φροντίσει να ξεχαστούν η μηχανή και ο χειριστής της.

...Η πρώτη εντύπωση που δίνει αυτό το πρόσωπο είναι συνήθως και η σωστή, και όσο εμπλουτίζεται με τη συναναστροφή, τόσο δυσκολότερα μπορούμε να εκφράσουμε τη βαθύτερη του φύση, ακριβώς λόγω της οικειότητας που αποκτούμε.

 ....Οι πελάτες δεν εμπιστεύονται την αντικειμενικότητα του φακού ενώ ο φωτογράφος αναζητά μια ψυχολογική οξύτητα. Δύο αντανακλάσεις συναντώνται, ένα είδος συγγένειας σκιαγραφείται ανάμεσα σε όλα τα πορτρέτα του ίδιου φωτογράφου, διότι αυτή η σύλληψη των ανθρώπων συνδέεται με την ψυχολογική ταυτότητα του ίδιου"

(απόσπασμα από το δοκίμιο του  Henri Cartier-Bresson με τίτλο "Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ", εκδόσεις ΑΓΡΑ το οποίο έλαβα ως χριστουγεννιάτικο δώρο και με ενθουσίασε το σύντομο αλλά περιεκτικό κείμενο του)

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή μια όπερα

Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη

της Αθηνάς Καρόκη

Κυριακή βράδυ. Μουσικός περίπατος στο κέντρο της Αθήνας. Μια πρωτοβουλία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με αφορμή την επέτειο από το θάνατο της Μαρίας Κάλλας. Οι πλατείες της πόλης  κατακλύζονται από κόσμο που παρακολουθεί τους μουσικούς να παρουσιάζουν τις περίφημες όπερες που μοναδικά είχε ερμηνεύσει η ίδια στο παρελθόν. 

 

Βρίσκομαι  ήδη στον προαύλιο χώρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου εκεί που θα κορυφωθεί η εκδήλωση. Σύσσωμοι οι μονωδοί της λυρικής ερμηνεύουν με τα προσεγμένα, θεατρικά τους κοστούμια όπερες μεγάλων συνθετών συνοδευόμενοι από πολυμελή ορχήστρα. Η φωτογραφική μηχανή περασμένη στο λαιμό όπως σε όλες σχεδόν τις βόλτες μου. Ξεκινώ με έντονη επιθυμία να αποτυπώσω φωτογραφικά τους καλλιτέχνες, τον περιβάλλοντα χώρο και να αιχμαλωτίσω την ατμόσφαιρα. Οι συνθήκες δύσκολες. Χαμηλός φωτισμός και μεγάλη αντίθεση μεταξύ φωτισμένων και σκοτεινών σημείων αλλά η χαρά της δημιουργίας εξακολουθεί να είναι μεγάλη.

Ξαφνικά η φωτογραφική μου ορμή παύει. Δεν μπορώ να τραβήξω αυτό που βλέπω μπροστά μου. Δεν γίνεται να καταγραφεί. Η απόλαυση της φωτογραφικής εμπειρίας δίνει τη θέση της στην παρακολούθηση της όπερας. Αφήνομαι στις διαρκώς κινούμενες εικόνες που τροφοδοτούν στο μυαλό μου οι άριες. Λυρισμός, πομπώδης μουσική, ρομαντισμός, επικά στοιχεία. Στη συνέχεια προβληματισμός . Μα δεν τράβηξα σχεδόν τίποτα, μονολογούσα. Τι φωτογραφικό αποκόμισα από αυτή τη βόλτα, αναρωτιόμουν .

Πολλά περισσότερα από ό,τι φαντάζομαι είναι η απάντηση. Διότι η τέχνη της φωτογραφίας είναι παρακλάδι της τέχνης γενικότερα όπως και η όπερα, η κλασσική μουσική, το θέατρο, ο χορός, η γλυπτική, η ζωγραφική, η ποίηση, ο κινηματογράφος και πολλά ακόμα. Το ενδιαφέρον και η ενασχόληση με κάποιες από τις παραπάνω τέχνες ακόμα και αν δεν είναι εξειδικευμένο αποτελεί σκαλάκι για τη διεύρυνση της καλλιέργειάς μας καθώς και αναφορά στις καλλιτεχνικές μας αναζητήσεις. Ακολούθως η επαφή μαζί της αντανακλάται στο φωτογραφικό μας έργο και χτίζει την φωτογραφική μας προσωπικότητα χωρίς να έχουμε συνείδηση της διαδικασίας παρά μόνο γνώση για την ιδιαιτερότητα της αγαπημένης μας τέχνης.

Επιστρέφοντας σπίτι στριφογυρίζει στο μυαλό μου  μία άρια από την Τόσκα, την όπερα του Πουτσίνι που με μεγάλη επιτυχία είχε ερμηνεύσει η Μαρία Κάλλας. "Εζησα για την τέχνη" είναι ο τίτλος της και με κάνει να αισθάνομαι αισιοδοξία για τα όμορφα πράγματα που γεμίζουν τη ζωή μου, κυρίαρχη θέση αυτών η φωτογραφία..

Vissi d’arte ( Puccini, Tosca)
 
Vissi d'arte, vissi d'amore,
non feci mai male ad anima viva!
Con man furtiva
quante miserie conobbi aiutai.
Sempre con fè sincera
la mia preghiera
ai santi tabernacoli salì.
Sempre con fè sincera
diedi fiori agli altar.
Nell'ora del dolore
perché, perché, Signore,
perché me ne rimuneri così?
Diedi gioielli della Madonna al manto,
e diedi il canto agli astri, al ciel,
che ne ridean più belli.
Nell'ora del dolore,
perché, perché, Signore,
ah, perché me ne rimuneri così?



Την Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013  είναι τα εγκαίνια της 1ης Ατομικής Έκθεσης Φωτογραφίας της Αθηνάς Καρόκη. Καλή Επιτυχία !
Περισσότερα 

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή μια ταινία

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή μια ταινία

Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη

της Αθηνάς Καρόκη

Η ενασχόληση με τη φωτογραφία ακόμα και αν δεν έχουμε τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι, δε σταματά ποτέ. Το μυαλό μας ακούσια φωτογραφίζει συνεχώς τον κόσμο γύρω του και  ο εγκέφαλός μας τοποθετεί πολλές καταστάσεις που η λογική επεξεργάζεται, σε φωτογραφικά πλαίσια. Αυτό μου συνέβει και κατά τη διάρκεια της ταινίας Dream of Light του σκηνοθέτη Victor Erice.
Μια ταινία που πραγματεύεται τη προσπάθεια του ισπανού ρεαλιστή ζωγράφου Antonio Lopez να αιχμαλωτίσει το φθινοπωρινό φως που πέφτει πάνω σε μια κυδωνιά, ένα δέντρο που αγαπά πολύ, και βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού του . Ο ζωγράφος  αποζητά κάθε χρόνο τέτοια εποχή να είναι δίπλα σε αυτό το δένδρο διότι τον γεμίζει μεγάλη χαρά η επαφή μαζί του ακόμα και αν δεν έχει καταφέρει ποτέ να ολοκληρώσει τον πίνακα καθώς ο ήλιος και οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη και τον δυσκολεύουν.

Το ίδιο συμβαίνει και στον φωτογράφο, ο οποίος συνδυάζοντας την αγάπη του για την φύση και την ομορφιά της, επιλέγει την καλύτερη ώρα της ημέρας για να πάρει το κατάλληλο φως και να αποτυπώσει την καλλιτεχνική του ματιά.Το αποτέλεσμα δεν είναι εγγυημένο και χρειάζεται προσπάθεια και επιμονή για να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο. Ακόμα όμως και αν δεν το φτάσει θα έχει ήδη διδαχτεί την υπομονή που απαιτεί η τέχνη και θα έχει κάνει ένα ακόμα βήμα προς την φωτογραφική του εξέλιξη.
Η τεχνική του ζωγράφου εκφράζεται ακόμα και μέσα από τον τρόπο τελειοποίησης του πίνακά του. Τον βλέπουμε να χρησιμοποιεί έναν καθρέπτη και να προσθέτει τις τελευταίες πινελιές κοιτάζοντας το είδωλο του δένδρου και όχι απευθείας το δένδρο. Έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Garry Winogrand που έλεγε ότι "φωτογραφίζω για να δω πώς φαίνεται ο κόσμος φωτογραφημένος".

O Lopez περνάει αρκετό χρόνο με έναν ζωγράφο και συχνό επισκέπτη με τον οποίο συζητά περί τέχνης,όπως για τους πίνακες του Michelangelo που και οι δυο θαυμάζουν αλλά και ανακαλώντας περιστατικά από τα φοιτητικά τους χρόνια στη σχολή Καλών Τεχνών που φοίτησαν. Επιπλέον,  οι δυο καλλιτέχνες  ανταλλάσουν συμβουλές που βοηθούν αμφότερους στη τέχνη  τους.
Όπως συμβαίνει και στους φωτογράφους,  που αποζητούν τη συντροφιά ομοτέχνων τους και οδηγούνται σε ατέλειωτες συζητήσεις τεχνικής αλλά και καλλιτεχνικής φύσεως.

Μεγάλο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στην αυλή του σπιτιού του ζωγράφου, το μέρος όπου εργάζεται, και ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα μαγικό, σχεδόν σιωπηλό σκηνικό.Η φωτογραφία της ταινίας θυμίζει τον μεγάλο σκηνοθέτη Tarkovsky. Είναι ποιητική χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα την κινηματογραφική εικόνα με απλό τρόπο. Η μικρή κυδωνιά φορτωμένη με τους κραπούς της, το καβαλέτο του καλλιτέχνη, δυο ξύλινες καρέκλες για τους φίλους και επισκέπτες και μόνος ο ήχος του ραδιοφώνου που εναλλάσει όπερα και ειδήσεις από την πολιτική κατάσταση εκείνης της εποχής (1992).

Στο τέλος της ταινίας, η γυναίκα του Lopez η οποία είναι και η ίδια ζωγράφος, τον χρησιμοποιεί για μοντέλο σε έναν δικό της πίνακα ζωγραφικής στήνοντάς τον σε ένα δωμάτιο ξαπλωμένο με ένα κουστούμι πάνω σε ένα κρεβάτι και φωτίζοντάς τον με ένα οικιακό φωτιστικό. Την στιγμή εκείνη το μοντέλο- ζωγράφος-σύζυγος της παραθέτει μια σκέψη του, να κάνουν ένα ταξίδι. "Πού" τον ρωτάει αυτή. Στην Ελλάδα της απαντάει κρατώντας στα χέρια του μια ασπρόμαυρη φωτογραφία δυο ανδρών μπροστά από τον Παρθενώνα..


El sol del membrillo (Dream of Light ) 1992
Director: Victor Erice

 

Βόλτα στο Μοναστηράκι και στην έκθεση Bedrooms στο metamatic:taf το Δεκαπενταύγουστο



Φωτογραφία Πιστολά Λίζη

Κάνοντας μια βόλτα στην Αθήνα αυτές τις ημέρες διαπιστώνει κανείς ότι η πόλη είναι πιο ήρεμη από ποτέ. Ειδικά κατά την αργία του 15αύγουστου οι περισσότερες εκθέσεις δεν λειτουργούν.  Ένα από τα σημεία στο κέντρο της πόλης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον που παραμένει σε λειτουργία την ημέρα αυτή και που φιλοξενεί δύο πολύ αξιόλογες εκθέσεις είναι το metamatic:taf στην οδό Νορμανού 5 στο Μοναστηράκι.

 Η έκθεση με τίτλο «Πολιτισμός (Γένη και Πτώσεις)» της ομάδας bijoux de kant λειτουργεί στον όροφο και δεν θα είναι ανοιχτή για το κοινό την ημέρα της αργίας.



Όσοι όμως επιλέξουν την αυλή του taf την Πέμπτη για καφεδάκι θα έχουν την δυνατότητα να δούν την έκθεση Bedrooms, μια εγκατάσταση των decaARCHITECTURE,  η οποία παρουσιάστηκε στη 13^η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας το 2012 και την οποία επιμελήθηκαν ο Πάνος Δραγώνας και η Άννα Σκιαδά.

Πρόκειται για μια συλλογή 24 Αθηναικών υπνοδωματίων, τα οποία επιμετρήθηκαν και φωτογραφήθηκαν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2012. Η παρουσίαση της έκθεσης προσαρμόστηκε στις ανάγκες του χώρου. 24 μακέτες των υπνοδωματίων έχουν εγκατασταθεί στα δωμάτια του taf και συνοδεύονται από τις φωτογραφίες τους, του φωτογράφου Γιάννη Χατζηασλάνη, μια ταινία μικρού μήκους του κινηματογραφιστή Αναστάση Αγάθου καθώς και τις μαρτυρίες των ανθρώπων που κατοικούσαν στους εκθεσιακούς χώρους του κτηρίου όταν ήταν εργατικές κατοικίες, τις οποίες συνέλεξε η αρχιτέκτονας Κατερίνα Χρυσανθοπούλου.

Είναι μια έκθεση που αξίζει να δει κανείς « μια εναλλακτική ανάγνωση της πόλης » στα δωμάτια γύρω από την αυλή του metamatic:taf. Α! και μην ξεχάσετε να δείτε από την κλειδαρότρυπα!

 

http://athensbedrooms.wordpress.com/

 

Ήμουν εκεί... Στο καφέ του Ara

Η πρώτη μου επαφή με το φωτογραφικό έργο του Ara Guler ήταν στην Έκθεση Φωτογραφίας στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς πριν από κάποια χρόνια. Ομολογώ πως ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες εκθέσεις φωτογραφίας που είχα δει μέχρι τότε, στη σύντομη ενασχόληση μου με τη φωτογραφία και από τις πρώτες δημοσιεύσεις στο blog μου. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση που αποκόμισα για την Πόλη μέσα από εκείνες τις εικόνες. Εκεί λοιπόν μπροστά στις φωτογραφίες του Ara αποφάσισα να επισκεφτώ την Κωνσταντινούπολη. Από τότε μεσολάβησαν αρκετά ταξίδια στο εξωτερικό, για επαγγελματικούς σκοπούς και πολλά στο εσωτερικό για διακοπές και φωτογραφίες.

Η σκέψη της Κωνσταντινούπολης ερχόταν συχνά αλλά δεν ήταν ακόμα η ώρα …Ώσπου το περασμένο καλοκαίρι σε ένα νησί των Κυκλάδων γνώρισα μια νέα φίλη η οποία ζει στην πόλη και ασχολείται και αυτή με τη φωτογραφία. Σχεδόν αμέσως, αν δεν κάνω λάθος, της είπα την σκέψη μου και την επιθυμία μου να επισκεφτώ το καφέ του Ara Guler. Η απάντηση της με άφησε …άφωνη!

…Α! το καφέ του Ara είναι δίπλα στο σπίτι μου, περνάω κάθε μέρα από ΄κει..

Η απάντηση της ήταν καθοριστική. Πέρασα τον Αύγουστο με το βιβλίο του Ara, Creating the 20^th Century, 100 Artists, Writers and Thinkers το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα, και αποφάσισα να επισκεφτώ την πόλη και να μου υπογράψει ο ίδιος ο Ara το βιβλίο του. Από τότε πέρασαν κάποιοι μήνες και τον περασμένο Μάρτιο βρέθηκα στην βραδινή πτήση των Τουρκικών Αερογραμμών για το Istanbul, ενθουσιασμένη για την πρώτη μου επαφή με την Πόλη.

Το ταξίδι ήταν σύντομο, όμως πολύ πλούσιο σε εμπειρίες και εικόνες. Αποφασίσαμε την Κυριακή λοιπόν να πάμε στου Ara για πρωινό καφέ και όχι μόνο. Κάθε Κυριακή στη Πόλη υπάρχει παντού ένας μπουφές για πρωινό-μεσημεριανό και ο κόσμος  κατακλίζει στην κυριολεξία τα καφέ και τα εστιατόρια.

Φτάνοντας στο καφέ του Ara, μετά από κατατοπιστικότατες οδηγίες της φίλης μου, διαπίστωσα πως ήταν ένα σύγχρονο καφέ, αντίθετα από αυτό που περίμενα. Είχα φανταστεί ένα παραδοσιακό «καφενείο» χωρίς πολύ κόσμο και με πολλές φωτογραφίες. Η έκπληξη μου ήταν ευχάριστη. Το σύγχρονο καφέ του γνωστού Φωτογράφου Ara Guler βρισκόταν σε ένα στενάκι δίπλα στην πολυσύχναστη οδό Istiklal. Μεγάλες φωτογραφίες του Ara, υπήρχαν παντού, και ο μπουφές ήταν ήδη στημένος περιμένοντας τους επισκέπτες της Κυριακής. Εκ των υστέρων διαπίστωσα πως ήμουν πολύ τυχερή που βρήκα αμέσως τραπέζι, ιδιαίτερα την Κυριακή. Η παρέα μου ήρθε πολύ γρήγορα. Φωτογραφίσαμε, μιλήσαμε, απολαύσαμε τούρκικο καφέ και ένα εξαιρετικό πρωινό. Κάτσαμε αρκετή ώρα, προσδοκώντας να εμφανιστεί στην πόρτα ο Ara. Κάτι βέβαια που ήταν δύσκολο μιας και ήταν Κυριακή και λογικά δεν θα τον ευχαριστούσε η πολυκοσμία. Άλλωστε δεν είχα μαζί μου το βιβλίο!

Φωτογραφία Πιστολά Λίζη

Φωτογραφία Πιστολά Λίζη

Ara Café
Tomtom Mah. Tosbag Sok. No.8/A | +902122454105
Mon – Thu 07:30 – 00:00, Fri – Sat 07:30 – 01:00, Sun 10:00 – 00:00