.JPG) |
| Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη |
Τι είναι η οδός Αθηνάς για μένα; Αναρωτήθηκα πριν ξεκινήσω να τη φωτογραφίζω. Η απάντηση δεν ερχόταν για τον απλούστατο λόγο πως τα στερεότυπα είχαν φράξει τον δρόμο της βιωματικής εμπειρίας άρα και της ιδίοις όμμασι περιήγησης για πολλά χρόνια. Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία να ανακαλύψω ξανά τον πιο δραστήριο εμπορικό δρόμο της πρωτεύσουσας που επί σειρά ετών συνδέει την Ομόνοια με το Μοναστηράκι και τούμπαλιν.
Αφορμή ήταν το κάλεσμα του δήμου Αθηναίων σε μια πρωτοβουλία όχι μόνο καθαρισμού της οδού αλλά και εξωραϊσμού της μέσα από την φωτογραφική εν προκειμένω τέχνη. Υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του φωτογράφου Καμίλο Νόλλα και με την υποστήριξη της πλατφόρμας "ΣυνΑθηνά" έγινε μόνιμη ανάρτηση φωτογραφιών στα ρολά των καταστημάτων της, εμπνευσμένων από αυτήν.
Χιλιάδες κόσμου ανεβοκατεβαίνουν την οδό καθημερινά, φορτωμένοι με ψώνια από τη Βαρβάκειο Αγορά, τη λαχαναγορά κι από τα μικροσκοπικά καταστήματα των γύρω δρόμων. Οι πλανόδιοι πωλητές βάζουν τη δική τους πολυπολιτισμική πινελιά στο σουρεαλιστικό κάδρο του δρόμου άξιο φωτογραφικής αποτύπωσης. Τα περίπτερα φυτρώνουν αριστερά και δεξιά του δρόμου στο κάθε σου βήμα, φορτωμένα με κάθε λογής πραμάτεια που μόνο εκεί, στην καρδιά της πόλης, μπορείς να βρεις.
Οι άνθρωποι της οδού Αθηνάς, κυρίως οι καταστηματάρχες, χιλιοφωτογραφημένοι πρωταγωνιστές της μακρόχρονης ιστορίας του δρόμου, δίνουν το παρών στα πεζοδρόμια και μια μικρή αφορμή αρκεί, στην συγκεκριμένη περίπτωση η φωτογραφική μηχανή που κρατάς στα χέρια, για να ξεκινήσει η αφήγηση ιστοριών από τα παλιά αλλά και εξομολογήσεις των τωρινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.
Σκηνικά μιας καθημερινότητας που στη φωτογραφική τέχνη μπορούν να αποτυπωθούν μοναδικά χωρίς το άγχος της παρθενογέννεσης καθώς όλα αλλάζουν συνεχώς σε αυτόν τον δρόμο παρότι δίνουν τη ψευδαίσθηση, στο μη παρατηρητικό μάτι , ότι μένουν ίδια και απαράλλακτα.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εικόνων, το φωτογραφικό αποτέλεσμα της δικής μου Αθηνάς αποτελεί μια μικρή έκπληξη. Πού πήγε όλος αυτός ο κόσμος της πολύβουης οδού; Πού είναι οι μαγαζάτορες, οι αλλοδαποί, οι τουρίστες ; Αναρωτιέμαι κοιτώντας τις φωτογραφίες στο μεγαλύτερο μέρος των οποίων η απουσία του θιάσου του αληθινού αυτού θεάτρου δρόμου είναι αισθητή. Η ανθρώπινη παρουσία καταγράφεται ως επί το πλείστων δια της απουσίας της. Μια σκούπα στο πλάι της πόρτας ενός περιπτέρου, το τραπεζάκι με τις καρέκλες τριγύρω και τα μισοάδεια ποτήρια επάνω, η τζαμαρία ενός κλειστού μικρού μαγαζιού με την πατίνα του χρόνου εμφανή επάνω της, το παζλ των αρχικτεκτονικά ετερόκλητων άδειων πια κτιρίων, τα κρεμασμένα ρούχα έξω στο πεζοδρόμιο προς αναζήτηση αγοραστή.
Αυτή η ασυνείδητη επιλογή κάδρων με άψυχο περιεχόμενο εκεί όπου υπάρχει τόση ανθρώπινη ζωή με οδηγούν να συνεχίσω να ψάχνω την καταγραφή και την οριοθέτηση όχι μόνο της ιστορίας αυτού δρόμου αλλά και της ψυχής μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου