Ήμουν εκεί .. Με αφορμή την Έκθεση Φωτογραφίας του Δημήτρη Μέλλου "Chinatown" συνάντησα την Δώρα Λαβαζού στην iFocus Gallery και μου μίλησε για όσα φωτογραφικά μας ετοιμάζει αλλά και για το πως ξεκίνησαν όλα.

Από την επίσκεψη μου στην iFocus Gallery

Φωτ. Κώστας Δελχάς

της Λίζης Πιστολά

Από τον Οκτώβριο του 2017  ένας νέος φωτογραφικός πυρήνας γεννήθηκε  στο κέντρο της Αθήνας  και συγκεκριμένα στη Στοά της  Όπερας. Το γνωστό διαδικτυακό περιοδικό iFocus.gr απέκτησε τη δική του στέγη και φιλοδοξεί να μας μεταδώσει τη γνώση αλλά κυριώς τη χαρά της φωτογραφίας μέσα από εκθέσεις , σεμινάρια και άλλα φωτογραφικά δρώμενα. Ψυχή του  iFocus.gr η Δώρα Λαβαζού την οποία συνάντησα στη φιλόξενη iFocus Gallery και κάναμε μια υπέροχη φωτογραφική και όχι μόνο κουβέντα. Αφορμή της συνάντησης μας στάθηκε η Έκθεση Φωτογραφίας  του Δημήτρη Μέλλου που εγκαινιάζεται στην iFocus Gallery την ερχόμενη Κυριακή 11 Φεβρουαρίου στις 7μμ.

Λ. Δώρα καλησπέρα, πριν μιλήσουμε για την αφορμή αυτής της συνάντησης, θα ήθελα να σου δώσω συγχαρητήρια για το νέο αυτό εγχείρημα που τόλμησες και πραγματικά έχεις κάνει εξαιρετική δουλειά με τον χώρο της iFocus Gallery στον οποίο βρισκόμαστε αλλά και με τις δραστηριότητες  που παρακολουθώ στο iFocus και ήδη αρχίζουν να πληθαίνουν.  Φαίνεται πραγματικά ότι έλειπε ένας τέτοιος χώρος από το κέντρο της Αθήνας.  Πες μας πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα;

Δ. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και τα εμψυχωτικά σου λόγια, Λίζη!
Η ιδέα αρχικά αφορούσε σε ένα διαδικτυακό περιοδικό, αποκλειστικά και μόνο, για φωτογράφους. Πριν δυο χρόνια σχεδίασα το σάιτ και σε λίγο χρονικό διάστημα αναγνωρίσθηκε και αγαπήθηκε απ’ όλη (σχεδόν) τη φωτογραφική κοινότητα.  Στην πορεία διαπίστωσα πως το διαδίκτυο ναι μεν προσφέρεται για προβολή ωστόσο όλες αυτές οι παρουσιάσεις, συνεντεύξεις ήταν στον «αέρα», τι εννοώ μ΄αυτό. Όλα εικονικά, όλα σε ένα δίκτυο...Εκείνη τη στιγμή θεώρησα σωστό να τολμήσω να δημιουργήσω ένα οικοδόμημα που αρχικά θα στέγαζε την έδρα του σάιτ, στη διαδρομή  είδα πως δεν έφτανε  μόνο αυτό, έπρεπε με κάποιο τρόπο να μπορώ να φιλοξενήσω εκθέσεις, σεμινάρια και διαλέξεις. Κι εκεί πάνω στις σκέψεις και στα θέλω βρέθηκε ο χώρος στη Στοά της Όπερας. Έτσι απλά και γρήγορα .

Λ. Σίγουρα τα πράγματα γίνονται απλά όταν όμως έχει προηγηθεί δουλειά και σκέψη και πραγματικά  εσύ φαίνεται να είσαι στο φυσικό σου περιβάλλον σε αυτόν τον χώρο.  Πολύ χαίρομαι που προχώρησε τόσο γρήγορα αυτή τη ιδέα. Είσαι όμως ανήσυχο πνεύμα και έχεις πολλές δημιουργικές ιδέες μια από αυτές είναι και τα Φωτογραφικά Εργαστήρια για παιδιά. Αλήθεια τι ακριβώς είναι τα εργαστήρια αυτά,  πότε ξεκίνησαν και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να τα παρακολουθήσει ένα παιδί;

Δ. Πέρυσι διοργάνωσα και δίδαξα στα πρώτα φωτογραφικά εργαστήρια για παιδιά και εφήβους επίσης, δημιούργησα την Πρώτη Πανελλήνια Φωτογραφική Ομάδα Εφήβων, με την πεποίθηση πως η τέχνη της φωτογραφίας μπορεί και οφείλει να διεγείρει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών.
Το μόνο που χρειάζεται ένα παιδί για να παρακολουθήσει τα εργαστήρια  είναι γονείς με καλλιτεχνικές ευαισθησίες και με τις κεραίες τους συντονισμένες στο  πως η φωτογραφία μπορεί να γίνει ένα παράθυρο στον κόσμο μας, πως η φωτογραφία είναι μια διέξοδος και ένας δημιουργικός τρόπος έκφρασης και αποφόρτισης από την καθημερινή πίεση του εκπαιδευτικού συστήματος... Τα ίδια το μόνο που χρειάζονται δίπλα τους είναι ανθρώπους κατάλληλους να τους δείξουν αυτόν τον μαγικό δρόμο. Φυσικά μια μηχανή ή ένα κινητό για αρχή.
Θα ήθελα εδώ σε αυτό το σημείο να ενημερώσω τους γονείς πως ξεκινάμε νέα τμήματα φωτογραφίας παιδιών και εφήβων στη Γλυφάδα, περισσότερες πληροφορίες μπορούν να βρουν στο σάιτ μας .

Λ. Πραγματικά εξαιρετική ιδέα, καλή επιτυχία και σε αυτό και σε όλα όσα συντονίζεις το τελευταίο διάστημα. Η σημαντική έκθεση φωτογραφίας του Δημήτρη Μέλλου που εγκαινιάζεται την Κυριακή, φωτογραφικά σεμινάρια με σπουδαίους φωτογράφους και τόσα άλλα. Γνωρίζω ότι έχες αρκετά χρόνια εμπειρία στο χώρο των εκδόσεων, όμως όλα αυτά απαιτούν πολύ ενέργεια και πραγματική αφοσίωση θα έλεγα. Τι είναι αυτό που σου δίνει αυτή την ενέργεια;

Δ. Η αγάπη και το πάθος  για τη φωτογραφία είναι η δύναμή μου, από εκεί πηγάζει όλη αυτή η ενέργεια. Προέρχομαι από τον χώρο των περιοδικών με πολυτεή εμπειρία πάνω στο Photo Editing, στη σύνταξη και στον συντονισμό.  Στις εκδόσεις που εργαζόμουν είχα υπό την επιμέλεια μου τα περιοδικά Focus, Focus junior, Geo, Men’s Health , Prevention, 2board κ.α. Όπως αντιλαμβάνεστε έχω μάθει από μικρή ηλικία να κινούμαι γρήγορα και με αποτέλεσμα. Το iFocus.gr & το iFocus Junior είναι η συνέχεια που ήθελα να δώσω μετά το κλείσιμο των περιοδικών που τόσο αγάπησα. Ακούγεται μεγαλεπήβολο εγχείρημα το σάιτ, η γκαλερί, τα σεμινάρια, ο συντονισμός, οι επιμέλειες εκθέσεων, η διδασκαλία…ίσως και να ΄ναι, παρόλα αυτά αν δεν σκέφτεσαι και δεν ενεργείς με τέτοιο τρόπο, αν δεν ρισκάρεις μένεις στάσιμος ένας απλός παρατηρητής του κόσμου κι αυτό δεν είναι μέσα στη φιλοσοφία μου για τη ζωή!

Λ. To 2015  λοιπόν βγαίνει δυναμικά στον αέρα το iFocus, ένα διαδικτυκό περιοδικό αποκλειστικά για τη φωτογραφία και αρχίζει να αποκτά το δικό του κοινό. Θες να μας πεις πως προέκυψε η iFocus Gallery και τι ακριβώς συμβαίνει στον χώρο αυτό;

Δ.  Όπως προανέφερα το σάιτ το σχεδιάσα αποκλειστικά και μόνο για τις ανάγκες των φωτογράφων, των φίλων της φωτογραφίας και για αυτούς που θα ήθελαν να ασχοληθούν με τη φωτογραφική τέχνη. Η μεγάλη απήχηση από τον κόσμο με οδήγησε στο επόμενο βήμα, στον χώρο της  iFocus Gallery . Δυο χρόνια, τώρα, η επαφή και η καθημερινή τριβή με τους φωτογράφους, με τις φωτογραφικές κοινότητες,  τις λέσχες και τις ομάδες με ώθησαν να δω και να αντιληφθώ το κενό που υπήρχε, όλα ήταν εικονικά,  μια πλασματική πραγματικότητα  δεν είχαν και δεν έχουν σάρκα και οστά. Είδα διασπορά δυνάμεων. Κάποιοι σεμιναριακοί χώροι, κάποιες γκαλερί αλλά όχι αποκλειστικά για φωτογράφους, κάποια σάιτς, κάποια μπλογκς, τίποτα ολοκληρωμένο. Ναι, τίποτα ολοκληρωμένο,  τώρα είμαι στην ευχάριστη θέση να έχω υλοποιήσει αυτό τον χώρο να έχω δώσει στο σάιτ σάρκα και οστά,  ώστε να αποτελεί ένα όχημα επικοινωνίας με στόχο να υποστηρίζει όλες τις δράσεις των εργαστηρίων, των εκθέσεων, των διαλέξεων κοκ.

Λ.  Πώς θα μπορούσε κάποιος  να ενημερωθεί για τα σεμινάρια που γίνονται εδώ και όλες τις φωτογραφικές δράσεις ;

Δ. Όλες οι δράσεις μας αναρτούνται στο σάιτ και στα σόσιαλ μίντια που αποτελούν τους δορυφόρους και χρήσιμα εργαλεία για να επικοινωνούμε με τον κόσμο. Σας παροτρύνω να το επισκεφτείτε, να το «ξεφυλλίσετε» και στην κατηγορία Workshops να διαβάσετε και να επιλέξετε ποιο είναι αυτό το εργαστήριο που πιθανόν να σας ενδιαφέρει,  να εκδηλώσετε το ενδιαφέρον σας και να δηλώσετε τη συμμετοχή σας στο μέιλ μας info@ifocus.gr & dora@ifocus.gr  . Επίσης, αν γραφτείτε μέλος μας θα έχει τη δυνατότητα να λαμβάνετε e-mails με τα νέα μας, τα οποία δεν αφορούν μόνο στα σεμινάρια αλλά και σε μια πλούσια αρθρογραφία με στήλες , ειδήσεις , συνεντεύξεις, αφιερώματα πάντα σχετικά με τη φωτογραφία.

Λ. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις  για να εκθέσει ένας φωτογράφος  τη δουλειά του στην ifocus gallery;

Δ. Βασική προϋπόθεση είναι να έχει φωτογραφικό υλικό, να μας παραθέσει το πορτφόλιο του , και εφόσον κρίνεται πως το φωτογραφικό υλικό ταιριάζει με τον χώρο και τη φιλοσοφία του, έπεται η επιμέλεια, η επιλογή φωτογραφιών, ο τρόπος και το υλικό που θα τυπωθούν το πώς και πού θα τοποθετηθούν και φυσικά η προώθησή του. Το iFocus.gr εκτός από τις εκθέσεις αναλαμβάνει και κατασκευάζει ιστοσελίδες φωτογράφων, λογότυπα, αφίσες, κάρτες και ότι μπορεί να χρειαστεί ένας φωτογράφος για να προωθήσει το έργο του.

Λ. Ποια είναι τα σχέδια σου για το iFocus Gallery και το iFocus στο άμεσο μέλλον;

Δ. Αυτή την Κυριακή στις 11 Φεβρουαρίου ( στις 19.00) η iFocus Gallery έχει την τιμή και τη χαρά να φιλοξενεί την ατομική έκθεση του Δημήτρη Μέλλου με τίτλο Chinatown. Ο Δημήτρης έρχεται από τη Νέα Υόρκη που ζει και εργάζεται γι’ αυτό το γεγονός. Θα χαρώ πολύ να σας δω και να σας ξεναγήσω στην έκθεση του , εξίσου σημαντικό είναι να γνωρίσετε τον φωτογράφο από κοντά .
Στην πορεία θα ακολουθήσουν κι άλλες εκθέσεις , σύντομα, όπως επίσης κι άλλα εργαστήρια και workshops. Εδώ, θα ήθελα να σταθώ λίγο και να σας  ενημερώσω πως στις 6 Ιουνίου οργανώνω ένα 5ημερο σεμινάριο με τον Ρώσο φωτογράφο του Magnum, Gueorgui Pinkhassov σύντομα θα δείτε ανακοινώσεις μου σχετικά με τιμές και τις προϋποθέσεις που πρέπει να έχει κάποιος που θα ήθελε να το παρακολουθήσει.
Σχετικά με το σάιτ αυτό που οραματίζομαι είναι να συστρατευτούν οι καλύτεροι συντάκτες από όλες τις κατηγορίες της φωτογραφίας και να το δυναμώσουν, επόμενο βήμα μου είναι  να μπορώ να το επικοινωνήσω στο εξωτερικό ίσως αν υπάρχει η δυνατότητα να βγει on air στα αγγλικά σε πρώτη φάση. Θα το δω. Ένα είναι σίγουρο πιστεύω στην καλή φωτογραφία και στους Έλληνες φωτογράφους ωστόσο δεν σας κρύβω πως έχω βαρεθεί αυτή την  εσωστρέφεια, μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό μας,  και από στενούς φωτογραφκούς κύκλους ,  γύρω από αυτή τη μικρή φωτογραφική κοινότητα της χώρας μας…Θεωρώ πως με σωστή δουλειά, με σωστούς και αξιόλογους συνεργάτες, μέθοδο και όραμα δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τα καταφέρουμε να βγούμε προς τα έξω δυναμικά.


Η Δώρα μου μίλησε με πολύ ενθουσιασμό και χαρά για το νέο της εγχείρημα. Θα το καταλάβετε κι εσείς εάν επισκεφτείτε την iFocus Gallery στη Στοά της Όπερας, και δείτε τον όμορφο χώρο που έχει δημιουργήσει στον οποίο μάλιστα θα φιλοξενηθεί από την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου η έκθεση φωτογραφίας του Δημήτρη Μέλλου  “Chinatown”.
Καλή επιτυχία !

IFOCUS GALLERY
ΣΤΟΑ ΟΠΕΡΑΣ
Ακαδημίας 57 & Ιπποκράτους 13
ΑΘΗΝΑ
Τηλ. επικοινωνίας :21 0364 7088

'Ημουν Εκεί Έκθεση Φωτογραφίας Walker Evans Centre Pompidou 26 April 2017 - 14 August 2017



Της Λίζης Πιστολά

Όταν την περασμένη άνοιξη έμαθα ότι στο Center Pompidou στο Παρίσι επρόκειτο να παρουσιαστεί το έργο του Walker Evans σε αναδρομική έκθεση ήξερα αμέσως ότι θα έκανα ότι μπορούσα για να την δω. Η ιδέα της συνάντησης με το έργο ενός  τόσο σημαντικού  φωτογράφου με ενθουσίαζε και ταυτόχρονα μου προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον το πώς ο επιμελητής θα αντιμετώπιζε και θα παρουσίαζε το έργο του Evans σε ένα χώρο όπως το Center Pompidou.  Και ενώ όλα έδειχναν ότι δεν θα κατάφερνα να κάνω αυτό το ταξίδι μια ξαφνική απόφαση μου στην κυριολεξία της τελευταίας στιγμής με πήγε στο Παρίσι και έτσι στις 2 Αυγούστου βρέθηκα με μεγάλη χαρά μπροστά στις φωτογραφίες ενός από των σημαντικότερων φωτογράφων του 20^ου αιωνα.

Η έκθεση ξεκινούσε με κάποιες από τις πρώτες του φωτογραφίες και αυτοπορταίτα του από διαφορετικές  χρονικές περιόδους. Προχωρώντας  πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι ο επιμελητής είχε χειριστεί με δεξιοτεχνία και σεβασμό το πλούσιο υλικό που είχε στα χέρια του. Μας παρουσίαζε τις φωτογραφίες και το έργο του Evans όχι χρονολογικά, όπως θα περίμενε κανείς σε μια αναδρομική έκθεση φωτογραφίας, αλλά κυρίως θεματικά, δείχνοντας τα θέματα τα οποία ο Evans είχε κατά καιρούς φωτογραφίσει αλλά και τις φωτογραφικές του εμμονές χωρίς απαραίτητα να τονίζει κάποιες  φωτογραφίες του. Ένιωσα ότι στόχος του ήταν να παρουσιάσει το σύνολο του έργου του και την καλλιτεχνική ταυτότητα Evans, παρά να υπερτονίσει τις πιο σπουδαίες φωτογραφίες του. Θεωρώ πως ήταν ένας εφικτός στόχος απέναντι σε έναν θεατή που είχε το ενδιαφέρον, τη γνώση αλλά και την διάθεση να προσεγγίσει ενεργά το έργο που του παρουσιαζόταν.

Σε αυτό το πλαίσιο στην έκθεση υπήρχαν διάφορες συλλογές του Evans με καρτ ποστάλ. Εικόνες που ο ίδιος κρατούσε γιατί έλεγε του προκαλούσαν το ενδιαφέρον ή έμοιαζαν με τις φωτογραφίες του. Επίσης ο ίδιος ήταν συλλέκτης εκτός των άλλων και φωτογραφιών της αστυνομίας από πρόσωπα που είχαν συλληφθεί, από σκηνές εγκλημάτων καθώς και από διάφορα διαφημιστικά σήματα επηρεασμένος από το επάγγελμα του πατέρα του που ήταν διαφημιστής.

Φωτογραφικά είδα πολλές από τις φωτογραφίες του που γνώριζα ήδη, αλλά και άλλες που δεν ήξερα. Ξεχώρισα την παρουσίαση μια σειρά έγχρωμων φωτογραφιών που ο Evans είχε κάνει το 1957 κυρίως από την αγορά, οι οποίες  προβάλλονταν σε μικρή οθόνη δίπλα στα κάδρα με τις τυπωμένες φωτογραφίες. Επίσης ήταν φανερή η επιρροή του Atzet στο έργο του και ιδιαίτερα σε κοινά φωτογραφικά θέματα όπως οι πλανόδιοι και οι προσόψεις καταστημάτων και σπιτιών.

Η έκθεση ολοκληρώνοταν με την παρουσίαση ντοκιμαντέρ το οποίο έδειχνε τον ίδιο τον φωτογράφο να περιγράφει όλη του την καλλιτεχνική πορεία, πως ξεκίνησε την ενασχόληση του με τη φωτογραφία, πως εξελίχθηκε και γενικά τις απόψεις του για το μέσο.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι μπορώ να μεταφέρω το αίσθημα που είχα φεύγοντας από την έκθεση. Σίγουρα ένιωθα πολύ τυχερή που είχα την ευκαιρία να δω από κοντά το σημαντικό φωτογραφικό έργο του Walker Evans και πλούσιο υλικό από τις προσωπικές του συλλογές, αλλά περισσότερο με συγκίνησε η αποκάλυψη του καλλιτέχνη πίσω από το έργο και της απλότητας του που μου έδειξε πως η χαρά της διαδικασίας, οι πειραματισμοί, οι εμμονές, οι αποτυχίες, οι συζητήσεις, οι αλλαγές όλα όσα αποτελούν τη ζωή δηλαδή είναι  εξίσου σημαντικά με το αποτέλεσμα ακόμα και όταν αυτό είναι ένα τόσο σημαντικό έργο.

Ένα μάθημα από τον ίδιο τον Evans :

“A good art exhibition is a lesson in seeing…”

A good art exhibition is a lesson in seeing to those who need or want one, and a session of visual pleasure and excitement  to those who don’t need anything- I mean the rich in spirit. Grunts, signs, shouts, laughter and imprecations ought to be heard in a museum room. Precisely the place where these are usually suppressed. So, some of the values of pictures may be suppressed too, or plain lost, in formal exhibition.

I’d like to address the eyes of people who know how to take their values straight through and beyond the inhibitions accompanying public decorum. I suggest that true religious feeling is sometimes to be had even at church, and perhaps art can be seen and felt on a museum wall; with luck.

Those of us who are living by our eyes – painters, designers, photographers, girl watchers- are both amused and  appalled by the following half truth : “what we see, what we are” . And by its corollary: our collected work is, in part, shameless, joyous autobiography-cum-confession wrapped in the embarrassment of the unspeakable. For those who can read the language, that is. And we never know just who is in the audience. When the seeing-eye man does turn up to survey our work, and does perceive our metaphors, we are just caught in the act that’s all. Should we apologise?

Walker evans

(απόσπασμα από συνέντευξη του Walker Evans που δημοσιεύτηκε 01/08/1971 Boston Sunday Globe)

 

Η έκθεση φωτογραφίας ολοκληρώθηκε στις 14 Αυγούστου 2017 και επιμελητής ήταν ο Clement Cheroux.



Φωτογραφίες : Λίζη Πιστολά

 

Δείτε εδώ την έκθεση στο site του μουσείου

ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ - «Ασπρόμαυρο-Έγχρωμο Τα δυο πρόσωπα μιας φωτογραφίας»

Φωτογραφία: Λίζη Πιστολά 

της Λίζης Πιστολά

Όταν στο τέλος της περασμένης φωτογραφικής χρονιάς ο δάσκαλός μας Πλάτων Ριβέλλης μας είχε πει για την ιδέα αυτής την έκθεση  οι περισσότεροι δεν καταλάβαμε τι ακριβώς εννοούσε. Προσωπικά πίστεψα ότι η φωτογραφία που θα εκθέσουμε θα πρέπει να είναι μια ολοκληρωμένη φωτογραφία και να στέκει και στις δυο εκδοχές, κάτι που φυσικά προϋποτίθεται αλλά δεν είναι επαρκές. Μόλις έλαβα λοιπόν την επιλογή του δασκάλου μου κατάλαβα ότι αυτό που θέλουμε να δείξουμε είναι το πώς διαφοροποιούνται τα κριτήρια επιλογής στις δύο εκδοχές της ίδιας φωτογραφίας. Δηλαδή ενώ στην έγχρωμη εκδοχή η φωτογραφία έχει στοιχεία που την κάνουν ενδιαφέρουσα που συνδέονται άμεσα με το χρώμα και την πραγματικότητα, στην ασπρόμαυρη εκδοχή της ίδιας φωτογραφίας αυτά τα στοιχεία εξαφανίζονται και τότε οι φόρμες, οι γραμμές και οι σκιές συνθέτουν το περιεχόμενο και κάνουν τη φωτογραφία ενδιαφέρουσα.

Στην έκθεση συμμετέχουν τα μέλη του Φωτογραφικού Κύκλου : Αγγελάκη Ελευθερία, Αγγιστριώτη Νατάσσα, Αντωνίου Περικλής, Ανυφαντάκη Ελένη, Βασιλικός Λουκάς, Βογιατζάκης Γιώργος, Βρεττάκος Αλέξανδρος, Γεροντάκος Βασίλης, Γεωργοπούλου Έλενα, Γεωργοπούλου Ιωάννα, Γιαρμενίτης Σπύρος, Γκούλιος Θέμις, Γουζούαση Νίκη, Δαζάνης Σάκης, Δέτσης Άκης, Δημοπούλου Μαρία, Ζαννή Λία,  Ζέρη Μαρία, Ζήσης Γιάννης, Θεοφανίδης Αλέκος, Ιακωβίδου Αλέκα, Καββαδίας Γιώργος, Κακανάκης Γρηγόρης, Κανάρης Στέφανος, Καπελώνης Γιώργης, Καραβία Βιβιάν, Καραταράκης Μανώλης, Καραμαγκιώλη Νανά, Καρόκη Αθηνά, Κορινθίου Ειρήνη, Κοροβέσης Νίκος, Κούρκαφας Παύλος, Κουρλαμπά Κλεοπάτρα, Κουρμπανά Χαρά, Κοψαχείλης Χρήστος, Κωνσταντινίδης Νίκος, Κώτση Νίκη, Λαζαρίμος Θοδωρής, Λάμπρου Παναγιώτης, Λεμονής Γιάννης, Λιακουνάκου Αλεξία, Μαθιουδάκης Γιάννης, Μανδηλαράς Νικηφόρος, Μάρα Ανθή, Μαραγκός Στράτος, Μαραπάς Γιάννης, Μαργαρίτης Σίμος, Μαρκολέφας Παναγιώτης, Μιλλής Τάσος, Μίχας Άγγελος, Μπάμπης Χαρίλαος, Μπανούτα Μαρία, Μπελεγρης Αλέξανδρος, Μπενίση Μάνια, Μπιτζάνης Κωστής, Μπόικου Ευη, Μωράτης Γιάννης, Νόκας Ηλίας, Ξεναρίου Μαρία, Οικονόμου Πολυξένη, Πάγκαλη Μαρία, Πανάκια Γεωργία, Παπαδάκου Βάνια, Παπαδάτου Αθηνά, Παπανικολάου-Κιούση Μάρω, Παραδεισόπουλος Ανδρέας, Πατρικίου Μελίνα, Παττακού Κατερίνα, Παυλίδης Παύλος, Πιλάτη Δέσποινα, Πιστολά Λίζη, Πολυτάρχου Σπύρος, Ρημαντωνάκη Ελένη, Ροδοπούλου Τούλα, Σαντιξή Κλεάνθη, Σαρρηγεωργίου Αλέξανδρος, Σερέτης Κώστας, Σιώμου Αναστασία, Σοροβού Χριστίνα, Σχοινάς Ανδρέας, Σωτηροπούλου Αμαλία, Τζουβάρας Στάθης, Τζεφέρη Μαρία, Τζουρά Βικτωρια, Τσακυρίδου Φανή, Τσέπας Γεράσιμος, Φωτούχου Αγγελική, Χαλιορή Έφη, Χατζηνικολάου Μάκης, Χριστοφίδη Μαίρη.

Η έκθεση «Ασπρόμαυρο-Έγχρωμο, τα δυο προσωπα μιας φωτογραφίας» πραγματοποιείται αύτη την περίοδο στην Ελληνοαμερικανική Ένωση Μασσαλίας 22 και θα διαρκέσει έως 11 Νοεμβρίου. Έαν σας ενδιαφέρει η φωτογραφία και έχετε βρεθεί συχνά μπροστά στο φωτογραφικό δίλημμα ασπρόμαυρο ή έγχρωμο τότε σίγουρα η μελέτη των δίπτυχων που παρουσιάζονται στην έκθεση θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε βαθύτερα αυτόν τον προβληματισμό και ενδεχομένως να γεννήσει νέα ερωτήματα τα οποία όμως θα βρίσκονται πιο κοντά στην ουσία.

Δείτε περισσότερα για την έκθεση εδώ

Ήμουν εκεί - "Man Ray Τα πρόσωπα της γυναίκας" στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Άνδρο

Φωτογραφία : Λίζη Πιστολά

της Λίζης Πιστολά

Το περασμένο Σάββατο είχα την τύχη να βρεθώ στην Άνδρο με αφορμή την Έκθεση που διοργανώνει το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης . Ένα μήνυμα, μερικά τηλέφωνα, και λίγες ημέρες μετά βρεθήκαμε στη Χώρα της Άνδρου στον περίφημο πλάτανο, σε αναζήτηση του μουσείου και της έκθεσης που είχε σταθεί αφορμή να επισκεφτούμε το νησί. Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε μια εκπληκτική τοποθεσία είναι χτισμένο το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης  και η νέα πτέρυγα όπου γίνεται η έκθεση "Man Ray Τα πρόσωπα της γυναίκας" , η οποία θα διαρκέσει εως της 27 Σεπτεμβρίου.

 Ο Man Ray ήταν Αμερικανός καλλιτέχνης, γνωστός κυρίως και την ανάμιξή του στα κινήματα του ντανταϊσμού και του υπερρεαλισμού. Συνοδοιπόρος του Dali και του Breton, έγινε γνωστός κυρίως για το φωτογραφικό του έργο, ενώ ήταν εξαιρετικός ζωγράφος. Το πραγματικό του όνομα ήταν emMANuel RAdnistkΥ. Το 1912 ξεκινά να υπογράφει τα έργα του ως Man Ray. Το 1921 ο Paul Poreit του παραγγέλνει τις πρώτες του φωτογραφίες μόδας και το 1922 ξεκινά τα φωτογραφικά πορτρέτα διασήμων για τον κόσμο των περιοδικών της εποχής. Ο Man Ray έζησε στην Αμερική και στο Παρίσι.  Στην έκθεση παρουσιάζονται και πολλές φωτογραφίες από την εποχή εκείνη καθώς και προσωπικές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη. Ο ίδιος έλεγε «I 've been a photographer for 35 years and a painter for 35 years. I'm a man who leads a double life».

Ευχάριστη έκπληξη το πλούσιο υλικό της έκθεσης και η πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση των εκατό και πλέον έργων του καλλιτέχνη στους τρείς ορόφους του μουσείου. Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα φωτογραφικά γυμνά της μούσας του Man Ray, Kiki de Montparnasse (1924), ο πίνακας ζωγραφικής "αγκαλιά"(1947,Λάδι σε χαρτόνι) στο μαύρο δωμάτιο, καθώς και τα έργα γλυπτικής στο τέλος της έκθεσης.  Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα της έκθεσης ουσιαστικά χρησιμοποιείται ως  βασικός άξονας παρουσιάσης της πολυδιάστατης καλλιτεχνικής προσωπικότητας του Man Ray. Τα έργα περνούν πολύ πιο πέρα από αυτό και ο θεατής έχει την ευκαιρία να προσεγγίσει και να απολαύσει τον σύνθετο κόσμο του καλλιτέχνη.

Φωτογραφία : Λίζη Πιστολά



"Man Ray Τα πρόσωπα της γυναίκας"
Διάρκεια Έκθεσης : 28 Ιουνίου  27 Σεπτεμβρίου 2015
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Άνδρος

Τηλ επικοινωνίας : 22820 22444
Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινά 11.00-15.00 και 18.00-21.00, Δευτέρα 11.00-15.00,
Δευτέρα απόγευμα και Τρίτη κλειστά



Δείτε το άρθρο στην Athens Voice

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή ένα ταξίδι.

                                                                  της Αθηνάς Καρόκη

Φωτογραφία : Αθηνά Καρόκη

Μια από τις μεγαλύτερες χαρές του φωτογράφου είναι η πραγματοποίηση ενός ταξιδιού. Τι κι αν ισχύει πως δεν χρειάζεται να πας στην άκρη του κόσμου για να κάνεις καλή φωτογραφία. Το σπίτι σου, η γειτονιά σου και η πόλη σου αρκούν και αποτελούν τα καλύτερα εν δυνάμει θέματα. Παρόλα αυτά, μια ταξιδιάρικη ψυχή αφήνει στην άκρη την παραπάνω πρακτική σκέψη και εκμετελλεύεται κάθε ευκαιρία για να ανακαλύψει και να εξερευνήσει φωτογραφικά έναν νέο προορισμό. Ο δικός μου φωτογραφικός προορισμός ήταν η Κωνσταντινούπολη.

Μία πόλη μαγική. Ανατολή και δύση διασταυρώνονται φτιάχνοντας ένα γοητευτικό μείγμα και ταυτόχρονα ένα φωτογραφικό χάος. Η πρώτη μου επίσκεψη σε αυτό το "χάος" των εκατομμυρίων ανθρώπων με έφερε πίσω χωρίς σχεδόν καμία φωτογραφία. Εκ των υστέρων διαπίστωσα πως ήταν αδύνατο να συνδυάσω σε λίγες μέρες την περιέργεια του τουρίστα με αυτήν του φωτογράφου.
Γι' αυτό το λόγο πραγματοποίησα το ίδιο ταξίδι ξανά έχοντας άπλετο ελεύθερο χρόνο για φωτογραφικές βόλτες σε σημεία που δεν είχαν τη στάμπα της τουριστικής ατραξιόν αλλά της πραγματικής Κωνσταντινούπολης των μεγάλων αντιθέσεων.

Αυτή τη φορά επέλεξα να έχω μαζί μου την αναλογική μηχανή. Ήθελα να υπερβώ τη λαίμαργη διαδικασία της ψηφιακής φωτογράφισης που σε "αναγκάζει" μετά το κλικ να δεις και σχεδόν να αξιολογήσεις σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα το φωτογραφικό αποτέλεσμα. Έτσι γέμισα πολλά φιλμ με φωτογραφίες τραβηγμένες με την αυστηρότητα και τη φειδώ που η χρήση της αναλογικής μηχανής προϋποθέτει.

Επιστροφή στην πατρίδα και προσμονή μέχρι ο μάγος του σκοτεινού θαλάμου να αποκαλύψει εκ νέου όλο το ταξίδι που έχει περάσει στη σφαίρα της μνήμης πια χωρίς το ψηφιακό δεκανίκι που ναι μεν σου δείχνει αυτοστιγμεί αν θέλεις τις φωτογραφικές σου λήψεις αλλά μειώνει την έντασή τους.
Τι σημασία έχει που οι περισσότερες φωτογραφίες δεν ήταν αυτό που περίμενα; Το προσπερνώ και  κρατώ στο μυαλό μου αυτό που είχε πει ο Μπρεσόν "Χαίρομαι να τραβάω φωτογραφίες, να είμαι παρών. Είναι ένας τρόπος να λες ναι , ναι ναι!!"

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή μια παρουσίαση

Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη

της Αθηνάς Καρόκη

Η επιλογή να παρουσιάσεις τις φωτογραφίες σου εμπεριέχει δυο κίνητρα.Από την μια η ανάγκη να βγεις από το οικείο περιβάλλον της φωτογραφικής σου οικογένειας και να εκτεθείς σε ένα όχι μόνο άγνωστο αλλά και εξειδικευμένο κοινό, προκαλεί ταραχή, ειδικά στα πρώτα βήματα της φωτογραφικής σου πορείας. Από την άλλη, αυτή η δημόσια έκθεση αποτελεί ευκαιρία να αντιμετωπίσεις με αντικειμενικά κριτήρια τη φωτογραφική σου δουλειά.

Το ξεκίνημα γίνεται με μια γενική επιλογή των φωτογραφιών με βάση τη φωτογραφική τους συνάφεια και συγγένεια. Είναι πολύ σημαντικό οι φωτογραφίες να δένουν μεταξύ τους έχοντας ένα ενιαίο ύφος ώστε να βοηθήσουν τον θεατή να αποκρυσταλλώσει άποψη για το φωτογραφικό γίγνεσθαι του φωτογράφου. Μια διαδικασία τόσο σημαντική όσο και δύσκολη που απαιτεί μακροπρόθεσμη ενασχόληση με τη φωτογραφική τέχνη και για αυτό άλλωστε ρέβει με το βάρος της τόσο το φωτογράφο όσο και τον επιμελητή της παρουσίασης. Ο τελευταίος άλλωστε κάνει και την επιλογή των παρουσιαζομένων και ο ίδιος αποτελεί τον μεσολαβητή μεταξύ του φωτογράφου και του κοινού.

Η συνέχεια της διαδικασίας μεταφέρεται στην ημέρα της παρουσίασης όπου ο φωτογράφος έχοντας οργανώσει τη φωτογραφική του δουλειά είναι έτοιμος να την προβάλει δημόσια. Είναι σαν να μπαίνει στο σκοτεινό θάλαμο με αγωνία για το φωτογραφικό αποτέλεσμα μιας ακόμα προσπάθειας και το μόνο που μπορεί να τον ηρεμήσει είναι να πετύχει αυτό για το οποίο έχει προσπαθήσει, να οπτικοποιήσει την ποικιλομορφία της προσωπικής του φωτογραφικής ματιάς.

Ο στόχος παρόλα αυτά είναι κινούμενος και περιορίζεται στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο που ο φωτογράφος επιλέγει να μοιραστεί. Αποτελεί έναν ενδιάμεσο σταθμό μιας πορείας που μελλοντικά ίσως αλλάξει κατεύθυνση. Τι αποκόμισε εν τέλει από αυτή την παρουσίαση θα το ανακαλύψει αργότερα επαναπροσδιορίζοντας το φωτογραφικό του εγώ.

 

Παρουσιάσεις Φωτογραφικού Κύκλου

Προηγούμενα Άρθρα

Φωτογραφικές Σκέψεις με αφορμή την οδό Αθηνάς



Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη

της Αθηνάς Καρόκη

Τι είναι η οδός Αθηνάς για μένα; Αναρωτήθηκα πριν ξεκινήσω να τη φωτογραφίζω. Η απάντηση δεν ερχόταν για τον απλούστατο λόγο πως τα στερεότυπα είχαν φράξει τον δρόμο της βιωματικής εμπειρίας άρα και της ιδίοις όμμασι περιήγησης για πολλά χρόνια. Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία να ανακαλύψω ξανά τον πιο δραστήριο εμπορικό δρόμο της πρωτεύσουσας που επί σειρά ετών συνδέει την Ομόνοια με το Μοναστηράκι και τούμπαλιν.

Αφορμή ήταν το κάλεσμα του δήμου Αθηναίων σε μια πρωτοβουλία όχι μόνο καθαρισμού της οδού αλλά και εξωραϊσμού της μέσα από την φωτογραφική εν προκειμένω τέχνη. Υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του φωτογράφου Καμίλο Νόλλα και με την υποστήριξη της πλατφόρμας "ΣυνΑθηνά" έγινε μόνιμη ανάρτηση φωτογραφιών στα ρολά των καταστημάτων της, εμπνευσμένων από αυτήν. 

 

Χιλιάδες κόσμου ανεβοκατεβαίνουν την οδό καθημερινά, φορτωμένοι με ψώνια από τη Βαρβάκειο Αγορά, τη λαχαναγορά κι από τα μικροσκοπικά καταστήματα των γύρω δρόμων. Οι πλανόδιοι πωλητές βάζουν τη δική τους πολυπολιτισμική πινελιά στο σουρεαλιστικό κάδρο του δρόμου άξιο φωτογραφικής αποτύπωσης. Τα περίπτερα φυτρώνουν αριστερά και δεξιά του δρόμου στο κάθε σου βήμα, φορτωμένα με κάθε λογής πραμάτεια που μόνο εκεί, στην καρδιά της πόλης, μπορείς να βρεις.

Οι άνθρωποι της οδού Αθηνάς, κυρίως οι καταστηματάρχες, χιλιοφωτογραφημένοι πρωταγωνιστές της μακρόχρονης ιστορίας του δρόμου, δίνουν το παρών στα πεζοδρόμια και μια μικρή αφορμή αρκεί, στην συγκεκριμένη περίπτωση η φωτογραφική μηχανή που κρατάς στα χέρια, για να ξεκινήσει η αφήγηση ιστοριών από τα παλιά αλλά και εξομολογήσεις των τωρινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.

Σκηνικά μιας καθημερινότητας που στη φωτογραφική τέχνη μπορούν να αποτυπωθούν μοναδικά χωρίς το άγχος της παρθενογέννεσης καθώς όλα αλλάζουν συνεχώς σε αυτόν τον δρόμο παρότι δίνουν τη ψευδαίσθηση, στο μη παρατηρητικό μάτι , ότι μένουν ίδια και απαράλλακτα.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εικόνων, το φωτογραφικό αποτέλεσμα της δικής μου Αθηνάς αποτελεί μια μικρή έκπληξη. Πού πήγε όλος αυτός ο κόσμος της πολύβουης οδού; Πού είναι οι μαγαζάτορες, οι αλλοδαποί, οι τουρίστες ; Αναρωτιέμαι κοιτώντας τις φωτογραφίες στο μεγαλύτερο μέρος των οποίων η απουσία του θιάσου του αληθινού αυτού θεάτρου δρόμου είναι αισθητή. Η ανθρώπινη παρουσία καταγράφεται ως επί το πλείστων δια της απουσίας της. Μια σκούπα στο πλάι της πόρτας ενός περιπτέρου, το τραπεζάκι με τις καρέκλες τριγύρω και τα μισοάδεια ποτήρια επάνω, η τζαμαρία ενός κλειστού μικρού μαγαζιού με την πατίνα του χρόνου εμφανή επάνω της, το παζλ των αρχικτεκτονικά ετερόκλητων άδειων πια κτιρίων, τα κρεμασμένα ρούχα έξω στο πεζοδρόμιο προς αναζήτηση αγοραστή.

Αυτή η ασυνείδητη επιλογή κάδρων με άψυχο περιεχόμενο εκεί όπου υπάρχει τόση ανθρώπινη ζωή με οδηγούν να συνεχίσω να ψάχνω την καταγραφή και την οριοθέτηση όχι μόνο της ιστορίας αυτού δρόμου αλλά και της ψυχής μου.

http://www.synathina.gr/

 

Φωτογραφικές Σκέψεις - Η Αποφασιστική Στιγμή του Henri Cartier-Bresson

της Λίζης Πιστολά

Το τελευταίο διάστημα με απασχολεί ιδιαίτερα το πορτρέτο  στη Φωτογραφία. Η δυσκολία του να κάνει ένας φωτογράφος ενδιαφέρουσα φωτογραφία πορτρέτου με προκαλεί φωτογραφικά και καλλιτεχνικά. Θέλησα λοιπόν να ξεκινήσω τη νέα χρονιά του Light of Spirit με τις σκέψεις του Henri Cartier-Bresson σχετικά με το πορτρέτο. 

...."Οι άνθρωποι εύχονται να διαιωνιστούν μέσω του πορτρέτου τους, και τείνουν στην αιωνιότητα το καλό προφίλ τους, επιθυμία συχνά ανάκατη με ένα είδος μαγικού φόβου : εκτίθενται.

Ένα από τα συγκινητικότερα χαρακτηριστικά του πορτρέτου είναι η αναζήτηση της ομοιότητας των ανθρώπων, της συνέχειας τους μέσα από όλα όσα περιγράφει το περιβάλλον τους, σαν να μπερδεύεις, βλέποντας ένα οικογενειακό άλμπουμ, τον θείο με τον ανηψιό. Αλλά αν ο φωτογράφος αγγίζει την αντανάκλαση ενός κόσμου τόσο εξωτερικού όσο και εσωτερικού, είναι γιατί οι άνθρωποι βρίσκονται "εντός κλίματος", όπως λέγεται στη γλώσσα του θεάτρου. Θα πρέπει να σεβαστεί κανείς την ατμόσφαιρα, να αφομοιώσει τα στοιχεία του περιβάλλοντος, να αποφύγει κάθετι φριχτό που σκοτώνει την ανθρώπινη αλήθεια και να φροντίσει να ξεχαστούν η μηχανή και ο χειριστής της.

...Η πρώτη εντύπωση που δίνει αυτό το πρόσωπο είναι συνήθως και η σωστή, και όσο εμπλουτίζεται με τη συναναστροφή, τόσο δυσκολότερα μπορούμε να εκφράσουμε τη βαθύτερη του φύση, ακριβώς λόγω της οικειότητας που αποκτούμε.

 ....Οι πελάτες δεν εμπιστεύονται την αντικειμενικότητα του φακού ενώ ο φωτογράφος αναζητά μια ψυχολογική οξύτητα. Δύο αντανακλάσεις συναντώνται, ένα είδος συγγένειας σκιαγραφείται ανάμεσα σε όλα τα πορτρέτα του ίδιου φωτογράφου, διότι αυτή η σύλληψη των ανθρώπων συνδέεται με την ψυχολογική ταυτότητα του ίδιου"

(απόσπασμα από το δοκίμιο του  Henri Cartier-Bresson με τίτλο "Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ", εκδόσεις ΑΓΡΑ το οποίο έλαβα ως χριστουγεννιάτικο δώρο και με ενθουσίασε το σύντομο αλλά περιεκτικό κείμενο του)

Η σημασία του θέματος / Συνέντευξη του Παύλου Φυσάκη στο Light of Spirit

Φωτογραφία Παύλος Φυσάκης

της Λίζης Πιστολά

Τον Παύλο Φυσάκη τον γνώρισα φωτογραφικά το 2011 μέσα από το Land Ends στο Μουσείο Μπενάκη. Τον χειμώνα που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το σεμινάριο του σχετικά με το φωτογραφικό θέμα και την προσωπική ματιά του κάθε φωτογράφου το οποίο είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Σκέφτηκα λοιπόν να του ζητήσω να μοιραστεί με τους αναγνώστες του Light of Spirit την άποψη του για τη σημασία του θέματος στη φωτογραφία και τις προσωπικές του εμπειρίες σχετικά με αυτό.

 Θα ήθελα να πάμε λίγο πίσω στην πρώτη σου επαφή με τη φωτογραφία και να μας μιλήσεις  γι΄αυτό.

 

Η πρώτη μου επαφή με τη φωτογραφία ήταν το  1981, όταν  ο νονός  μου χάρισε μια φωτογραφική μηχανή Kodak Instamatic. Μόλις είχε γίνει ο μεγάλος σεισμός στην Αθήνα  και θυμάμαι είχα δύο φιλμάκια και βγήκα να φωτογραφήσω, να καλύψω δημοσιογραφικά το γεγονός. Η διαδικασία με ενθουσίασε. Εκεί μαγνητίστηκα από τη φωτογραφία.  Ένιωσα τη μαγεία της . Μετά από χρόνια είδα ότι τα καρέ αυτής της πρώτης απόπειρας  είχαν φωτογραφικό ενδιαφέρον.

 

Πότε συνειδητοποιείς ότι η φωτογραφία θα έχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή σου ;

 

Το 1989 έχω ξεκινήσει ήδη να ασχολούμαι με τη φωτογραφία  και δουλεύω ως βοηθός φωτογράφου στα έντυπα της εποχής (Πάνθεον, TV Ζάπινγκ κα.)  Όταν όμως ξεκινώ  το πρώτο μου θέμα το 1995, τους  Εργάτες στη Χαλυβουργική  είναι που αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ μου αρέσει να το κάνω αυτό και όσο προχωρώ βγαίνουν στην επιφάνεια όλα όσα είχα μέσα μου σχετικά με τη φωτογραφία. Τότε είναι που συνειδητοποιώ πια ότι η φωτογραφία θα έχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μου.

 

Τι πιστεύεις ότι προσφέρει σε έναν φωτογράφο η ενασχόληση του με ένα συγκεκριμένο θέμα ;

Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι φωτογραφικό θέμα;  Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Πολλοί συνάδερφοι μου είναι αντίθετοι με το να υπάρχει θέμα. Μην ξεχνάμε όμως ότι μπορεί κάτι να είναι πολύ γενικό, να φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι δεν είναι θέμα αλλά να είναι. Γιατί και μόνο που το δουλεύεις στο μυαλό σου και σκέφτεσαι πως θα μιλήσεις  γι΄αυτό και τι θα δείξεις , αρχίζεις και φωτογραφίζεις. Και  η διαδικασία είναι πολύ απελευθερωτική, σε βοηθά πολύ σαν φωτογράφο να εκφραστείς και να δημιουργήσεις  τη δική σου φωτογραφική πραγματικότητα. Εμένα πάντα με απασχολούσε κάτι.  Με γοητεύουν τα πράγματα που κρύβουν μια ιστορία, και που καλούμαι  να την ανακαλύψω και να τη φωτογραφίσω.

 

Πώς κάποιος επιλέγει το φωτογραφικό θέμα με το οποίο θα ασχοληθεί και ποιος πρέπει να είναι ο στόχος του ;

 

Ο φωτογράφος επιλέγει με τι θα ασχοληθεί, και αυτό που κάνει θα πρέπει να τον αφορά.  Το θέμα που θα φωτογραφίσει πρέπει να κουβαλάει τη δική του αλήθεια. Από την άλλη κάποιες φορές βρίσκει ενδιαφέρον σε κομμάτια που μπορεί να μην έχουν κάποια προφανή σύνδεση με τον ίδιο. Πάντα όμως πίσω από κάθε επιλογή πρέπει να υπάρχει ένα γιατί;  Γιατί φωτογραφίζω αυτό το θέμα; Και μετά ακολουθεί το πως. Πως προσεγγίζω το θέμα μου;  Και στην δική μου πορεία μέχρι σήμερα κάποια θέματα τα είχα σκεφτεί και με αφορούσαν άμεσα και κάποια άλλα προέκυψαν  συχνά και μέσα από την παρατήρηση. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ.

Πιστεύεις ότι το θέμα που επιλέγει κάποιος να φωτογραφήσει έχει  προεκτάσεις στον ψυχισμό του ;

Όπως είπα τα  θέματα που φωτογραφίζει κάποιος πρέπει να  τον αφορούν. Βαθύτερα ζητήματα  αποκαλύπτονται συχνά μέσα από το ίδιο το θέμα και όσο το δουλεύεις.  Μέσα από τις “Κούκλες” για παράδειγμα, που φωτογράφιζα για ένα χρόνο ένα συγκεκριμένο καμπαρέ στη Συγγρού, τα πρόσωπα και τον χώρο, προέκυψαν θέματα  που δεν τα ήξερα ούτε κι εγώ ο ίδιος. Ζητήματα που αφορούν  το πώς είσαι τελικά, το πώς φαίνεσαι, και φυσικά η έννοια της ταυτότητας που με απασχολούσε και πιο πριν και με κυνηγά συνέχεια με αποκορύφωμα το LAND ENDS.  Εκεί με απασχόλησε πολύ η έννοια των ορίων και πως τα αντιλαμβάνεται και πως τα χειρίζεται κάποιος. Αν βρεθείς μπροστά από ένα γκρεμό θα κοιτάξεις το απέραντο ή θα κοιτάξει προς τα πίσω ;

 

Πως  ξεκίνησε η συνεργασία με τη Focus;

Τη Focus την τελείωσα ο ίδιος το 1996 και ανέκαθεν είχα πολύ καλές σχέσεις με τον κ.Τάκη Ζερδεβά. Για πολλά χρόνια δίδασκα και συνεχίζω να διδάσκω φωτογραφία στη μονάδα απεξάρτησης  18 Άνω του Ψ.Ν.Α. και είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος με το συγκεκριμένο θέμα. Τελειώνοντας τη σχολή άρχισα να δουλεύω σε περιοδικά full time, και να έχω παράλληλα και τα δικά μου φωτογραφικά project. Οπότε έμενε πολύ λίγος χρόνος για κάτι άλλο. Μόλις αισθάνθηκα την ανάγκη να αποτραβηχτώ από τα έντυπα ξεκίνησα να έχω τμήμα στη σχολή Focus, το 2010.

 

Πως προέκυψε η ιδέα για το σεμινάριο  PERSONAL VISION και σε ποιους απευθύνεται ;

Το σεμινάριο  PERSONAL VISION ήταν δική μου ιδέα και θα γίνει για δεύτερη χρονιά φέτος, ξεκινάμε τον Γενάρη. Προέκυψε από  την ανάγκη που έχω να κοιτάω φωτογραφίες των παιδιών, τις δουλειές των άλλων, κάτι που το κάνω συνέχεια και με τους φίλους μου, και ένιωσα ότι υπάρχει ένα κενό στα σεμινάρια. Οραματίστηκα ένα σεμινάριο που να έχει να κάνει με την ουσία,  να παρακολουθώ εγώ ο ίδιος στενά το χτίσιμο της δουλειάς και τον τρόπο που εξελίσσεται το κάθε παιδί. Δουλεύουμε σαν ομάδα, κάποια φορά ασχολούμαστε με τη δουλειά του ενός περισσότερο, κάποια άλλη φορά είναι σημαντικός κάποιος άλλος από εμάς. Το PERSONAL VISION  τελικά βασίζεται στην  ομαδική δουλειά θα λέγαμε. 

Θεωρώ ότι είναι μια διέξοδος σε παιδιά που ξέρουν φωτογραφία και έχουν κλειστεί σε μια φωτογραφική μοναξιά . Και αυτό εγκλωβίζει τον φωτογράφο στον δικό του κόσμο.  Η φωτογραφία είναι ένα πάρε- δώσε. Πιστεύω πολύ στην δυναμική της ομάδας που μας βγάζει από την αδράνεια.  Στόχος μας στο συγκεκριμένο σεμινάριο είναι να μάθουμε να ολοκληρώνουμε τα πράγματα, να δουλέψουμε σε ένα θέμα ο καθένας και αυτό να γίνει μια ομαδική έκθεση και ένα βιβλίο. Κάτι άλλο που θα ήθελα να αναφέρω είναι πως δεν είναι κάτι που κάνεις  μια φορά και τελείωσε. Το ζητούμενο είναι πως οι ομάδες που δημιουργήθηκαν θα συνεχίσουν να επικοινωνούν φωτογραφικά και όχι μόνο και στο μέλλον.

 

Και η παρουσίαση στο ATHENS HOUSE OF PHOTOGRAPHY πως πρόεκυψε;

Θέλαμε από καιρό να κάνουμε κάτι με τον Ιάσωνα Δήμου και σκεφτήκαμε  την παρουσίαση της δουλειάς μου γιατί  είναι κάτι  διαδραστικό . Έχει πολύ ενδιαφέρον για μένα η παρουσίαση γιατί ενώ το περιεχόμενο συνήθως είναι ίδιο, κάθε φορά αλλάζει η τελική της μορφή.  Οι ερωτήσεις   που γίνονται από τον κόσμο της δίνουν μια άλλη δυναμική, την κατευθύνουν και τελικά προκύπτουν άλλα θέματα από αυτά που έχω συνήθως σκεφτεί να μοιραστώ.

 

Κλείνοντας θα ήθελα να μας πεις ποιο απ’ όλα τα θέματα με τα οποία έχεις ασχοληθεί μέχρι σήμερα ήταν το πιο καθοριστικό στη φωτογραφική σου αναζήτηση;

 

Το κάθε θέμα την δεδομένη στιγμή που το έκανα ενεργοποίησε διαφορετικά ζητήματα μέσα μου. Για παράδειγμα το θέμα με τους εργάτες ήταν η πρώτη μου επαφή με τη Documentary φωτογραφία, και μου αποκάλυψε πόσο πολύ μου άρεσε αυτό. Στις «Κούκλες» βρέθηκα μπροστά σε εκπλήξεις. Ενώ ήμουν πιο έμπειρος φωτογραφικά, ήξερα που να πατήσω,  το θέμα πήρε αρκετή δημοσιότητα και έπρεπε  να το ξεπεράσω.  Θεωρώ ότι το LAND ENDS ήταν από τα πιο σημαντικά θέματα για μένα. Το 2006 που το ξεκίνησα, είχε αρχίσει να κλείνει και ο κύκλος με τα περιοδικά . Το LAND ENDS με έβγαλε από μια δίνη  με ανολοκλήρωτες δουλειές που έκανα για αρκετό καιρό, όπου δεν έβγαιναν  παρά μόνο μεμονωμένες εικόνες.  Στην αισθητική και το περιεχόμενο των εικόνων του που είναι και η ουσία, φάνηκε πόσα είχα πάρει από τις δουλειές  που δεν είχα ολοκληρώσει. Τελικά ήταν καθοριστικό project και πολύ φιλόδοξο. Ήθελε πολύ χρόνο, ταξίδια, είχα μελετήσει πολύ καλά τα μέρη πριν τα επισκεφτώ, γνώρισα κόσμο, μπήκα στα σπίτια τους. Η φωτογραφική μηχανή φυσικά με βοήθησε σε αυτό. Θεωρώ ότι είναι διαβατήριο. Ένα επιπλέον  χαμόγελο.

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τον Πάυλο Φυσάκη για αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα και να υπενθυμίσω οτι το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013  θα παρουσιάσει τη δουλειά του στο Athens House of Photography.

 

Σύντομο Βιογραφικό

 

O Παύλος  Φυσάκης φωτογραφίζει για θέατρα και περιοδικά, όπως το “Κ” της Καθημερινής και το “ΈΨΙΛΟΝ” της Ελευθεροτυπίας. Έχει εργαστεί ως  Photo editor  του περιοδικού "ΕΨΙΛΟΝ". Διδάσκει φωτογραφία στη μονάδα απεξάρτησης 18Ανω του Ψ.Ν.Α. και στη σχολή Focus.
Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Biennale Nice 1997, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Πολιτιστική Ολυμπιάδα, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, 2η Biennale Θεσσαλονίκης, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, Gallery Α.Αντωνοπούλου, Festival Circulations Fetart Paris, Μουσείο Μπενάκη, Apollonia Art-Exchange Strasbourg ).
Iδρυτικό μέλος τις κολεκτίβας KOLEKTIV8.
Έχει εκδώσει το βιβλίο “Land Ends” με φωτογραφίες από τα άκρα της Ευρώπης. Το βιβλίο βραβεύτηκε ως το καλύτερο ελληνικό φωτογραφικό βιβλίο για το 2010.

www.pavlosfysakis.com


Personal Vision Workshop @focus

The Athens House of Photography

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή μια έκθεση

 Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη

 της Αθηνάς Καρόκη

 

Κρατώντας σφιχτά στο ένα χέρι τον “πολύτιμο” φάκελο με τις φωτογραφίες, βάζει με το άλλο το κλειδί στην πόρτα του καταστήματος. Μπαίνει μέσα και κατευθύνεται στο μικρό γραφειάκι στο βάθος του μακρόστενου καταστήματος οπτικών. Το άνοιξε πριν λίγους μήνες. Δύσκολο το ωράριο, μόνο οι Κυριακές του μένουν για να φωτογραφίζει αλλά δεν παραπονιέται. Τα αγαπάει και τα δυο. Ανοίγει τον φάκελο και περιεργάζεται με θαυμαστή σχολαστικότητα την κάθε φωτογραφία. Τρια φιλμ κατάφερε να τραβήξει στην τελευταία εκδρομή που πήγε με τη γυναίκα του και τα παιδιά τους. Δεν είναι απόλυτα ευχαριστημένος. Έτσι γίνεται κάθε φορά. Εκ πρώτης είναι πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Στη συνέχεια όμως επιλέγει περισσότερες φωτογραφίες από όσες φανταζόταν αλλά και πάλι λίγες.

 

Σήμερα έχει διπλή χαρά. Έχει καλέσει έναν φίλο του φωτογράφο να του ζητήσει τη γνώμη του για το ποιες φωτογραφίες να διαλέξει για την έκθεση που θα κάνει για πρώτη φορά στον χώρο του καταστήματος του. "Οποία εξαιρετική ιδέα", αναφωνεί ο έτερος φωτογράφος.

 

Ίσως κάπως έτσι να έγιναν τα πράγματα και ο Ralph Eugen Meatyard να είναι ο πρώτος αμερικάνος φωτογράφος του μοντερνισμού που εν έτη 1967 στο Λέξινγκτον του Κεντάκυ έκανε μια διαρκή έκθεση φωτογραφίας όχι σε μουσείο ή γκαλερί αλλά στο κατάστημα οπτικών που εργαζόταν.

 

Είναι η εποχή (δεκαετία του 70) που ξεκινά στην Αμερική η δημιουργία εναλλακτικών χώρων έκθεσης. Οι καλλιτέχνες αναζητούν κάτι πέρα από το καθιερωμένο για να εκθέσουν τα έργα τους. Οι “λευκοί κύβοι” όπως αποκαλούν τις γκαλερί, στερούνται πρωτοτυπίας και ζεστασιάς και αντικαθίστανται από χώρους που προηγουμένως προϋπήρχαν ως εργοστάσια, καταστήματα, αποθήκες και άλλα. Η τάση των εναλλακτικών χώρων συνεχίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου κάνουν την εμφάνισή τους οι appartment - galleries. Εκθέσεις που πραγματοποιούνται σε σπίτια που κατοικούνται κανονικά και απλά διαθέτουν τον χώρο του σαλονιού τους σε καλλιτέχνες ώστε να εκθέσουν τα έργα τους έχοντας ως ωράριο λειτουργίας τις ώρες που είναι ο ιδιοκτήτης στο σπίτι.

Στα καθ΄ημάς, η αποδόμηση των παραδοσιακών χώρων τέχνης βρίσκεται ακόμα σε εφηβικό στάδιο. Οι οικονομικές δυσχέρειες και η ανάγκη των καλλιτεχνών για συσπείρωση ίσως οδηγήσει στην αλλαγή του τοπίου προσκαλώντας το κοινό, μυημένο ή μη , να παρακολουθήσει εκθέσεις σε χώρους που προηγουμένως δεν θα διανοούνταν καν. Όπως έγινε πριν από δυο χρόνια περίπου από μια κολεκτίβα καλλιτεχνών που έκθεσαν τα έργα τους σε διάφορα αθηναϊκά κουρεία. Μια καλώς εξεζητημένη πρωτοβουλία που οδηγεί το κοινό σε μια εκ νέου ανακάλυψη εστιών πολιτισμού.

Η εύρεση ρηξικέλευθης αισθητικής του εκθεσιακού χώρου υπήρξε η αφορμή και για τη δική μου φωτογραφική έκθεση που παρουσιάστηκε σε ένα μίνι μάρκετ, χώρο κατεξοχήν οικείο της καθημερινής ζωής αλλά έτη φωτός μακριά από την τέχνη. Το αποτέλεσμα δικαίωσε την επιλογή που έφερε στο χώρο του μίνι μάρκετ, εκτός από ψήγματα τέχνης, τη δυνατότητα στους πελάτες του να έρθουν κοντά στην τέχνη της φωτογραφίας καθώς και την ανάμνηση μιας βραδιάς υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής ανάμεσα σε προϊόντα που ενώ γνωρίζεις καλά ποτέ προηγουμένως δεν σε έχουν γοητεύσει τόσο πολύ όπως εκείνη τη στιγμή που όλα μεταμορφώνονται στο όνομα της τέχνης..

 

Η έκθεση φωτογραφίας της Αθηνάς Καρόκη έχει παραταθεί εως 31 Δεκεμβρίου 2013

Ralph Eugene Meatyard

Δώδεκα καλλιτέχνες εκθέτουν σε κουρεία 

 

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή μια όπερα

Φωτογραφία Αθηνά Καρόκη

της Αθηνάς Καρόκη

Κυριακή βράδυ. Μουσικός περίπατος στο κέντρο της Αθήνας. Μια πρωτοβουλία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με αφορμή την επέτειο από το θάνατο της Μαρίας Κάλλας. Οι πλατείες της πόλης  κατακλύζονται από κόσμο που παρακολουθεί τους μουσικούς να παρουσιάζουν τις περίφημες όπερες που μοναδικά είχε ερμηνεύσει η ίδια στο παρελθόν. 

 

Βρίσκομαι  ήδη στον προαύλιο χώρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου εκεί που θα κορυφωθεί η εκδήλωση. Σύσσωμοι οι μονωδοί της λυρικής ερμηνεύουν με τα προσεγμένα, θεατρικά τους κοστούμια όπερες μεγάλων συνθετών συνοδευόμενοι από πολυμελή ορχήστρα. Η φωτογραφική μηχανή περασμένη στο λαιμό όπως σε όλες σχεδόν τις βόλτες μου. Ξεκινώ με έντονη επιθυμία να αποτυπώσω φωτογραφικά τους καλλιτέχνες, τον περιβάλλοντα χώρο και να αιχμαλωτίσω την ατμόσφαιρα. Οι συνθήκες δύσκολες. Χαμηλός φωτισμός και μεγάλη αντίθεση μεταξύ φωτισμένων και σκοτεινών σημείων αλλά η χαρά της δημιουργίας εξακολουθεί να είναι μεγάλη.

Ξαφνικά η φωτογραφική μου ορμή παύει. Δεν μπορώ να τραβήξω αυτό που βλέπω μπροστά μου. Δεν γίνεται να καταγραφεί. Η απόλαυση της φωτογραφικής εμπειρίας δίνει τη θέση της στην παρακολούθηση της όπερας. Αφήνομαι στις διαρκώς κινούμενες εικόνες που τροφοδοτούν στο μυαλό μου οι άριες. Λυρισμός, πομπώδης μουσική, ρομαντισμός, επικά στοιχεία. Στη συνέχεια προβληματισμός . Μα δεν τράβηξα σχεδόν τίποτα, μονολογούσα. Τι φωτογραφικό αποκόμισα από αυτή τη βόλτα, αναρωτιόμουν .

Πολλά περισσότερα από ό,τι φαντάζομαι είναι η απάντηση. Διότι η τέχνη της φωτογραφίας είναι παρακλάδι της τέχνης γενικότερα όπως και η όπερα, η κλασσική μουσική, το θέατρο, ο χορός, η γλυπτική, η ζωγραφική, η ποίηση, ο κινηματογράφος και πολλά ακόμα. Το ενδιαφέρον και η ενασχόληση με κάποιες από τις παραπάνω τέχνες ακόμα και αν δεν είναι εξειδικευμένο αποτελεί σκαλάκι για τη διεύρυνση της καλλιέργειάς μας καθώς και αναφορά στις καλλιτεχνικές μας αναζητήσεις. Ακολούθως η επαφή μαζί της αντανακλάται στο φωτογραφικό μας έργο και χτίζει την φωτογραφική μας προσωπικότητα χωρίς να έχουμε συνείδηση της διαδικασίας παρά μόνο γνώση για την ιδιαιτερότητα της αγαπημένης μας τέχνης.

Επιστρέφοντας σπίτι στριφογυρίζει στο μυαλό μου  μία άρια από την Τόσκα, την όπερα του Πουτσίνι που με μεγάλη επιτυχία είχε ερμηνεύσει η Μαρία Κάλλας. "Εζησα για την τέχνη" είναι ο τίτλος της και με κάνει να αισθάνομαι αισιοδοξία για τα όμορφα πράγματα που γεμίζουν τη ζωή μου, κυρίαρχη θέση αυτών η φωτογραφία..

Vissi d’arte ( Puccini, Tosca)
 
Vissi d'arte, vissi d'amore,
non feci mai male ad anima viva!
Con man furtiva
quante miserie conobbi aiutai.
Sempre con fè sincera
la mia preghiera
ai santi tabernacoli salì.
Sempre con fè sincera
diedi fiori agli altar.
Nell'ora del dolore
perché, perché, Signore,
perché me ne rimuneri così?
Diedi gioielli della Madonna al manto,
e diedi il canto agli astri, al ciel,
che ne ridean più belli.
Nell'ora del dolore,
perché, perché, Signore,
ah, perché me ne rimuneri così?



Την Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013  είναι τα εγκαίνια της 1ης Ατομικής Έκθεσης Φωτογραφίας της Αθηνάς Καρόκη. Καλή Επιτυχία !
Περισσότερα 

Φωτογραφικές σκέψεις με αφορμή μια ταινία

Ήμουν εκεί... Στο καφέ του Ara

Η πρώτη μου επαφή με το φωτογραφικό έργο του Ara Guler ήταν στην Έκθεση Φωτογραφίας στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς πριν από κάποια χρόνια. Ομολογώ πως ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες εκθέσεις φωτογραφίας που είχα δει μέχρι τότε, στη σύντομη ενασχόληση μου με τη φωτογραφία και από τις πρώτες δημοσιεύσεις στο blog μου. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση που αποκόμισα για την Πόλη μέσα από εκείνες τις εικόνες. Εκεί λοιπόν μπροστά στις φωτογραφίες του Ara αποφάσισα να επισκεφτώ την Κωνσταντινούπολη. Από τότε μεσολάβησαν αρκετά ταξίδια στο εξωτερικό, για επαγγελματικούς σκοπούς και πολλά στο εσωτερικό για διακοπές και φωτογραφίες.

Η σκέψη της Κωνσταντινούπολης ερχόταν συχνά αλλά δεν ήταν ακόμα η ώρα …Ώσπου το περασμένο καλοκαίρι σε ένα νησί των Κυκλάδων γνώρισα μια νέα φίλη η οποία ζει στην πόλη και ασχολείται και αυτή με τη φωτογραφία. Σχεδόν αμέσως, αν δεν κάνω λάθος, της είπα την σκέψη μου και την επιθυμία μου να επισκεφτώ το καφέ του Ara Guler. Η απάντηση της με άφησε …άφωνη!

…Α! το καφέ του Ara είναι δίπλα στο σπίτι μου, περνάω κάθε μέρα από ΄κει..

Η απάντηση της ήταν καθοριστική. Πέρασα τον Αύγουστο με το βιβλίο του Ara, Creating the 20^th Century, 100 Artists, Writers and Thinkers το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα, και αποφάσισα να επισκεφτώ την πόλη και να μου υπογράψει ο ίδιος ο Ara το βιβλίο του. Από τότε πέρασαν κάποιοι μήνες και τον περασμένο Μάρτιο βρέθηκα στην βραδινή πτήση των Τουρκικών Αερογραμμών για το Istanbul, ενθουσιασμένη για την πρώτη μου επαφή με την Πόλη.

Το ταξίδι ήταν σύντομο, όμως πολύ πλούσιο σε εμπειρίες και εικόνες. Αποφασίσαμε την Κυριακή λοιπόν να πάμε στου Ara για πρωινό καφέ και όχι μόνο. Κάθε Κυριακή στη Πόλη υπάρχει παντού ένας μπουφές για πρωινό-μεσημεριανό και ο κόσμος  κατακλίζει στην κυριολεξία τα καφέ και τα εστιατόρια.

Φτάνοντας στο καφέ του Ara, μετά από κατατοπιστικότατες οδηγίες της φίλης μου, διαπίστωσα πως ήταν ένα σύγχρονο καφέ, αντίθετα από αυτό που περίμενα. Είχα φανταστεί ένα παραδοσιακό «καφενείο» χωρίς πολύ κόσμο και με πολλές φωτογραφίες. Η έκπληξη μου ήταν ευχάριστη. Το σύγχρονο καφέ του γνωστού Φωτογράφου Ara Guler βρισκόταν σε ένα στενάκι δίπλα στην πολυσύχναστη οδό Istiklal. Μεγάλες φωτογραφίες του Ara, υπήρχαν παντού, και ο μπουφές ήταν ήδη στημένος περιμένοντας τους επισκέπτες της Κυριακής. Εκ των υστέρων διαπίστωσα πως ήμουν πολύ τυχερή που βρήκα αμέσως τραπέζι, ιδιαίτερα την Κυριακή. Η παρέα μου ήρθε πολύ γρήγορα. Φωτογραφίσαμε, μιλήσαμε, απολαύσαμε τούρκικο καφέ και ένα εξαιρετικό πρωινό. Κάτσαμε αρκετή ώρα, προσδοκώντας να εμφανιστεί στην πόρτα ο Ara. Κάτι βέβαια που ήταν δύσκολο μιας και ήταν Κυριακή και λογικά δεν θα τον ευχαριστούσε η πολυκοσμία. Άλλωστε δεν είχα μαζί μου το βιβλίο!

Φωτογραφία Πιστολά Λίζη

Φωτογραφία Πιστολά Λίζη

Ara Café
Tomtom Mah. Tosbag Sok. No.8/A | +902122454105
Mon – Thu 07:30 – 00:00, Fri – Sat 07:30 – 01:00, Sun 10:00 – 00:00