"Αν με ρωτήσετε τι είναι χρόνος δεν ξέρω, και αν δεν με ρωτήσετε ξέρω".
Αυγουστίνος
Η αντίληψη τού χρόνου είναι θεωρητικά αδύνατη, γιατί βρισκόμαστε μέσα σ' αυτόν.
Εν τούτοις, ίσως να μην υπάρχει άλλη έννοια τόσο δυσνόητη, που να είναι ταυτόχρονα διαρκώς παρούσα και στο μυαλό μας και στη ζωή μας. Και ο λόγος είναι ότι ο χρόνος ορίζεται, παίρνει για μας μορφή, από τον θάνατο. Δηλαδή από το τέλος τού ορατού χρόνου.
Η Φωτογραφία έχει μια προνομιακή σχέση με τον χρόνο, γιατί είναι η μόνη από τις μορφές τέχνης, που τον χρησιμοποιεί σαν περιεχόμενό της. Για την ακρίβεια, όταν όλες οι τέχνες συνδέονται με τον χρόνο, η φωτογραφία, σχεδόν θέλοντας και μη, τον έχει σαν κύριο θέμα της. Η Φωτογραφία γεννήθηκε επειδή υπάρχει ο χρόνος.
Κάθε φωτογραφία συνιστά ένα κομμάτι καθαρού χρόνου. Το κλικ καθιστά δυνατό
αυτό που δεν καταφέρνει το μάτι μας. Απομονώνει ένα κομμάτι από τη συνεχή ροή της ζωής. Για την ακρίβεια, απομονώνει μια συγκεκριμένη γωνία μιας μικρής φέτας τού χρόνου.
Η αντιμετώπιση από τον θεατή μιας φωτογραφίας συνεπάγεται τον ερεθισμό τού χρόνου μέσα στον δικό του χώρο των αναμνήσεων, ή των μελλοντικών του προβολών.
Ο θεατής της φωτογραφίας ξέρει (κι αυτό είναι το σημαντικό) ότι αυτό που κοιτάει έγινε, υπήρξε, κάπου, κάποτε.
Έχει την αίσθηση της δια βίου επανεμβάπτισης στο ίδιο σημείο τού χρόνου.
Η φωτογραφία δεν μιλάει για την κίνηση, αλλά για την ακινησία.
Ο χρόνος εκφράζεται μαγικός και απειλητικός έξω από την συνεχή ροή του.
Τα πρόσωπα των ανθρώπων, κάθε μέρα που τα φέρνει πιο κοντά στον θάνατο, γίνονται πιο μεστά, πιο εκφραστικά, «κουβαλάνε» τον χρόνο τους. Τα ερείπια των σπιτιών δείχνουν την πραγματική ομορφιά των όγκων και των γραμμών τους μόνον όταν γκρεμιστούν. Η ιστορία γράφεται πάνω στις πεσμένες πέτρες των μνημείων.
Η «επανασύνδεση» τού κτισμένου με τη γη. Όλες αυτές οι αισθήσεις και οι σκέψεις, που από τη μια τρομάζουν κι από την άλλη μαγνητίζουν, αποτελούν ένα στοιχείο μεγάλης ομορφιάς σε ένα ατελείωτο παρόν.
Όσο λοιπόν αναρωτιέται ο φωτογράφος για τη φύση και την μοναδικότητα της φωτογραφίας, τόσο θα συνειδητοποιεί ότι ο Χρόνος είναι η αναπόφευκτη απάντηση.
- Αποσπάσματα από το άρθρο του Πλάτωνα Ριβέλλη στο περιοδικό “Είδωλο”
“Ο χρόνος στοιχείο ταυτότητας της φωτογραφίας”.
Δρώμενο Μόνο για την ημέρα εγκαινίων:
Χορογραφία: ΜΑΡΟΥΣΩ ΚΑΡΑΛΕΚΑ
Μουσικη Χορογραφιας: ΘΟΔΩΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Χορεύουν: ΜΙΜΗ ΑΝΤΩΝΑΚΗ - ΑΝΤΩΝΙΑ ΖΑΓΟΡΙΤΗ
Κείμενο: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Η Ρενέ Ρεβάχ γεννήθηκε στην Αθήνα (1978). Σπούδασε υποκριτική τέχνη στη Δραματική Σχολή του Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας του Γιώργου Κιμούλη (1997-1999) και παράλληλα παρακολούθησε σεμινάρια τραγουδιού, χορού, φωτισμού θεάτρου και μαθήματα ελεύθερου σχεδίου και ζωγραφικής. Εργάστηκε επαγγελματικά σε θεατρικές παραστάσεις (1999-2001). Ταξιδιωτικά και άλλα κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Το 2001 εκδόθηκε το βιβλίο «Αντίο, νύχτα – Σχέδια και Λόγια» με κείμενα δικά της και σχέδια του Τάκη Αλεξίου. Από το 2001 ασχολείται με τη φωτογραφία και τη γραφιστική. Φωτογραφικές της δημιουργίες έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας. Το 2009 παρακολούθησε το «σεμινάριο φωτογράφησης και κριτικής» του Πλάτωνα Ριβέλλη. Αυτόν τον καιρό διδάσκει υποκριτική στο «Σεμινάριο θεάτρου και αυτοσχεδιασμών» και εργάζεται ως γραφίστρια, παράλληλα παρακολουθεί το πρόγραμμα σπουδών στη σχολή φωτογραφίας Focus.
Φωνή: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ
Διάρκεια έκθεσης : 12 Ιανουαρίου εως 30 Ιανουαρίου 2012
Εγκαίνια έκθεσης : Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012
Booze Cooperativa
Κολοκοτρώνη 57 Αθήνα
Ωράριο λειτουργίας :14:00-24:00
Τηλ επικοινωνίας : 2103240944
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου