Φωτογραφικές Συναντήσεις Κυθήρων 2015 / Νέοι Έλληνες φωτογράφοι
ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ: My Name Is
“Athens, Greece. The city’s transformation throughout the years, has affected, in a multifaceted way, the perspective through which citizens interpret the city and form their pace of living in it.
The city functions as a cell. Inside it, people for decades find a shelter for their dreams, a place where they can live as self-beings. Where they can rebuilt their lives. There is a constant need to go to the big city, a hidden belief about the
opportunities offered there. A way to escape but also to be secured. A place where the public is crystallized and the private is better hidden.
Migrants and asylum seekers, in most cases, don’t have legal papers and passports in order to continue their journey. They get stuck within the borders of the city and the greater region.
The city becomes their new home, their temporary shelter and their new life. They live here between the lines of a public space, inside in a parallel word, trying to survive, waiting.”
ΜΥΡΣΙΝΗ ΚΟΥΤΛΗ: On Definitions
«Η παρούσα δουλειά βρίσκεται υπό εξέλιξη. Αναφέρεται στην αμετροεπή ανθρώπινη παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον. Η δημιουργία του αστικού-τεχνητού περιβάλλοντος, το οποίο διαρκώς επεκτείνεται, αλλοιώνει τόσο την ίδια τη φύση των πραγμάτων, που οι πρωταρχικές έννοιες αναιρούνται. Το έδαφος, για παράδειγμα, δεν έχει την ίδια σημασία σ’ ένα αστικό περιβάλλον. Όσοι γεννιούνται σε πόλεις αγνοούν το πώς μοιάζουν τα φύλλα μιας μηλιάς, τι σχήμα έχει το φυτό της φασκομηλιάς. Σε μια εποχή που ορισμός των πραγμάτων ή η ταυτοποίησή τους ισοδυναμεί με την αναζήτησή τους στο διαδίκτυο, κάτι μας διαφεύγει. Επιστρέφοντας στους ορισμούς των πιο θεμελιωδών δομικών στοιχείων της φύσης, όπως λόφος, δέντρο, λίμνη διαπιστώνει κανείς ότι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την άμεση εμπειρία του ατόμου. Στην παράθεση εικόνας και κειμένου, ο ίδιος ο ορισμός των στοιχείων της φύσης λειτουργεί εν τέλει ως ειρωνικό σχόλιο στην εικόνα.»
ΛΑΜΠΡΟΣ ΑΝΔΡΙΑΝΑΚΗΣ: The Judgement of Minos
«Στην αρχαία Ελληνική κοινωνία, η μετά θάνατον ζωή και κρίση έχει πολύ μικρότερη σημασία από τη σημερινή. Κεντρικό ρόλο στην υπαρξιακή αντίληψη της ζωής και του θανάτου κατά την αρχαιότητα έχει η ιδέα του Χάους όπως αναφέρετε στην Θεογονία του Ησίοδου. Ο άνθρωπος έρχεται από το Χάος και καταλήγει στο Χάος (Τάρταρο). Ο νόμος της γενέσεως και της φθοράς. Ότι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει εδώ. Πρέπει να το κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Αυτός ήταν και ο θεμελιώδης λίθος της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Οι νομοί δημιουργούνται από τους ανθρώπους και όχι από ανώτερες δυνάμεις. Οι νόμοι είναι υπό διαρκή αμφισβήτηση και διαμόρφωση.
Στις σημερινές κοινωνίες, ο ρόλος του θανάτου και της μεταθανάτιας ζωής έχει δεσπόζουσα θέση. Είμαστε δημιουργήματα του Θεού και καταλήγουμε στην Βασιλεία των Ουρανών. Η ζωή καθορίζεται από γραφές που έχουν παραδοθεί στον άνθρωπο από το Θεό. Η ζωή άπλα είναι ένα μεταβατικό στάδιο, μια δοκιμασία. Με τον θάνατο επέρχεται η μεταθανάτια κρίση. Ο φόβος της κολάσεως και του μεταθανάτιου βασανιστηρίου σε κυριεύει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση του καθεστώτος ετερονομίας στην ζωή μας. Οι νόμοι του κράτους είναι ανάλογα σταλμένοι από πεφωτισμένους ηγέτες. Οι νόμοι δεν αμφισβητούνται.
Οι φωτογραφίες λαμβάνονται σε διάφορα σημεία του νησιού της Κρήτης, της γης του βασιλιά Μίνωα. Μετά το θάνατο του βασιλιά Μίνωα, ο Δίας τον έκανε κριτή των νεκρών στον Άδη.»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού
«To Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού (επισήμως Κρατικός Αερολιμένας Αθηνών) ήταν το διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας για πάνω από 60 χρόνια, μέχρι τον Μάρτιο του 2001, οπότε και έκλεισε, αντικαθιστούμενο από το Διεθνές Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Το πολιτικό αεροδρόμιο είχε δύο τερματικούς σταθμούς, τον δυτικό για την Ολυμπιακή Αεροπορία και τον ανατολικό για τις διεθνείς πτήσεις.»
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ: Family Affair
«Στη φωτογραφική σειρά Family Affair επιχειρώ να αναπαραστήσω ρόλους της μικροαστικής ελληνικής κοινωνίας από τη δεκαετία του 50 και ύστερα, όπως τους βίωσα αργότερα στην παιδική μου ηλικία. Επιστρέφω στο σπίτι όπου έζησα τα πρώτα εννέα χρόνια της ζωής μου με την οικογενειακή σύσταση να περιλαμβάνει τη μητέρα, τη γιαγιά και τον παππού, θέλοντας να αναπαραστήσω αυτούς που υπήρξαν για μένα σημαντικοί άλλοι, μέσα από εικόνες του εαυτού μου. Η δουλειά αυτή αποτελεί μία διερεύνηση και κριτική στα στερεότυπα και τα ερεθίσματα τα οποία μου έχουν κληρονομηθεί από αυτούς και εξακολουθούν να αποτελούν μέρος της ταυτότητάς μου.»
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΛΙΕΡΗΣ: December Nights
«Δεκέμβριος. Ένας μήνας κατά κανόνα κρύος, σε μία μεσογειακή χώρα άρρηκτα συνδεδεμένη με το ζεστό της κλίμα. Εορταστικός, συνυφασμένος με τις χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες, τους στολισμούς, τα φώτα στους δρόμους και τις πλατείες.
Νύχτα, σε μία χώρα εικονογραφικά σχεδόν αναπόσπαστη από τη μέρα. Βροχή και ομπρέλες, στοιχεία συνειρμητικά αντίθετα με το ανέμελο, το εξωστρεφές.
Αστικό τοπίο. Οι πόλεις μαζί με τους ανθρώπους που τις απαρτίζουν, συνεχίζουν να ζουν στους δικούς του ρυθμούς, προχωρώντας ή απλά μένοντας στο ίδιο σημείο.»
ΕΛΕΝΗ ΠΟΝΤΙΚΙ: Σχολεία
“(Social) space is a (social) product”
Henri Lefebvre
«Κομμάτια πλαστικού χρώματος ξεθωριασμένου, με ανασηκωμένα άκρα που θυμίζουν άνυδρα τοπία λάσπης. Κατασκευές μιας κοινωνίας που όριζε το χώρο της χτίζοντας. Ήρωες της ιστορίας, της μυθολογίας, της θρησκείας, χάρτινοι, μπρούτζινοι, ξύλινοι αφημένοι πίσω. Οικοδομήματα που υλοποιήθηκαν με τα εμβάσματα των μπρούκλιδων. Κισσός που μπήκε από το σπασμένο παράθυρο και φωλιές χελιδονιών. Γενιές που πέταξαν. Αντικείμενα που δεν είναι στη θέση τους. Ερείπια. Εσωτερικοί χώροι σχολείων ερημωμένων - ως Μνημείο του Δημόσιου, που ανακαλούν μνήμες και γοητεύουν με την αισθητική τους - στην Εποχή του Ατομικού.»
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: The Uncanny Files
«Η μελέτη του ανοίκειου, εμπλουτισμένη με αναφορές σε μύθους μοντέρνους ή μη, παραμύθια και γεγονότα τα οποία ήδη αποτελούν μέρος της συλλογικής μας συνείδησης καθώς και μια εικονογραφική σύνδεση με τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική και τη μυθοπλασία αποτελούν την αφηγηματική αφετηρία για το στήσιμο εικόνων και συμβάλουν στη δημιουργία του μέγιστου νοήματος.
Έτσι δημιουργήθηκε μία σειρά από εννοιολογικά πορτραίτα, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων αποτελούν αυτοπροσωπογραφίες. Με τις εικόνες αυτές προσπαθώ να αφηγηθώ μια ιστορία, συνήθως με υπαινικτικό τρόπο. Υπάρχει μια αφήγηση που χτίζεται με όρους εικονογραφικής σύνθεσης, τα οποία σε συνδυασμό με την εμπλοκή του ίδιου του θεατή οδηγούν στην αποκρυπτογράφηση του νοήματος.»
Η έκθεση Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι 2015 θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 01/10 στον Κυθηραϊκό Σύνδεσμο στη Χώρα.
Δείτε έδω περισσότερα για τις Φωτογραφικές Συναντήσεις Κυθήρων
“Athens, Greece. The city’s transformation throughout the years, has affected, in a multifaceted way, the perspective through which citizens interpret the city and form their pace of living in it.
The city functions as a cell. Inside it, people for decades find a shelter for their dreams, a place where they can live as self-beings. Where they can rebuilt their lives. There is a constant need to go to the big city, a hidden belief about the
opportunities offered there. A way to escape but also to be secured. A place where the public is crystallized and the private is better hidden.
Migrants and asylum seekers, in most cases, don’t have legal papers and passports in order to continue their journey. They get stuck within the borders of the city and the greater region.
The city becomes their new home, their temporary shelter and their new life. They live here between the lines of a public space, inside in a parallel word, trying to survive, waiting.”
«Η παρούσα δουλειά βρίσκεται υπό εξέλιξη. Αναφέρεται στην αμετροεπή ανθρώπινη παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον. Η δημιουργία του αστικού-τεχνητού περιβάλλοντος, το οποίο διαρκώς επεκτείνεται, αλλοιώνει τόσο την ίδια τη φύση των πραγμάτων, που οι πρωταρχικές έννοιες αναιρούνται. Το έδαφος, για παράδειγμα, δεν έχει την ίδια σημασία σ’ ένα αστικό περιβάλλον. Όσοι γεννιούνται σε πόλεις αγνοούν το πώς μοιάζουν τα φύλλα μιας μηλιάς, τι σχήμα έχει το φυτό της φασκομηλιάς. Σε μια εποχή που ορισμός των πραγμάτων ή η ταυτοποίησή τους ισοδυναμεί με την αναζήτησή τους στο διαδίκτυο, κάτι μας διαφεύγει. Επιστρέφοντας στους ορισμούς των πιο θεμελιωδών δομικών στοιχείων της φύσης, όπως λόφος, δέντρο, λίμνη διαπιστώνει κανείς ότι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την άμεση εμπειρία του ατόμου. Στην παράθεση εικόνας και κειμένου, ο ίδιος ο ορισμός των στοιχείων της φύσης λειτουργεί εν τέλει ως ειρωνικό σχόλιο στην εικόνα.»
«Στην αρχαία Ελληνική κοινωνία, η μετά θάνατον ζωή και κρίση έχει πολύ μικρότερη σημασία από τη σημερινή. Κεντρικό ρόλο στην υπαρξιακή αντίληψη της ζωής και του θανάτου κατά την αρχαιότητα έχει η ιδέα του Χάους όπως αναφέρετε στην Θεογονία του Ησίοδου. Ο άνθρωπος έρχεται από το Χάος και καταλήγει στο Χάος (Τάρταρο). Ο νόμος της γενέσεως και της φθοράς. Ότι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει εδώ. Πρέπει να το κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Αυτός ήταν και ο θεμελιώδης λίθος της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Οι νομοί δημιουργούνται από τους ανθρώπους και όχι από ανώτερες δυνάμεις. Οι νόμοι είναι υπό διαρκή αμφισβήτηση και διαμόρφωση.
Στις σημερινές κοινωνίες, ο ρόλος του θανάτου και της μεταθανάτιας ζωής έχει δεσπόζουσα θέση. Είμαστε δημιουργήματα του Θεού και καταλήγουμε στην Βασιλεία των Ουρανών. Η ζωή καθορίζεται από γραφές που έχουν παραδοθεί στον άνθρωπο από το Θεό. Η ζωή άπλα είναι ένα μεταβατικό στάδιο, μια δοκιμασία. Με τον θάνατο επέρχεται η μεταθανάτια κρίση. Ο φόβος της κολάσεως και του μεταθανάτιου βασανιστηρίου σε κυριεύει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση του καθεστώτος ετερονομίας στην ζωή μας. Οι νόμοι του κράτους είναι ανάλογα σταλμένοι από πεφωτισμένους ηγέτες. Οι νόμοι δεν αμφισβητούνται.
Οι φωτογραφίες λαμβάνονται σε διάφορα σημεία του νησιού της Κρήτης, της γης του βασιλιά Μίνωα. Μετά το θάνατο του βασιλιά Μίνωα, ο Δίας τον έκανε κριτή των νεκρών στον Άδη.»
«To Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού (επισήμως Κρατικός Αερολιμένας Αθηνών) ήταν το διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας για πάνω από 60 χρόνια, μέχρι τον Μάρτιο του 2001, οπότε και έκλεισε, αντικαθιστούμενο από το Διεθνές Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Το πολιτικό αεροδρόμιο είχε δύο τερματικούς σταθμούς, τον δυτικό για την Ολυμπιακή Αεροπορία και τον ανατολικό για τις διεθνείς πτήσεις.»
«Στη φωτογραφική σειρά Family Affair επιχειρώ να αναπαραστήσω ρόλους της μικροαστικής ελληνικής κοινωνίας από τη δεκαετία του 50 και ύστερα, όπως τους βίωσα αργότερα στην παιδική μου ηλικία. Επιστρέφω στο σπίτι όπου έζησα τα πρώτα εννέα χρόνια της ζωής μου με την οικογενειακή σύσταση να περιλαμβάνει τη μητέρα, τη γιαγιά και τον παππού, θέλοντας να αναπαραστήσω αυτούς που υπήρξαν για μένα σημαντικοί άλλοι, μέσα από εικόνες του εαυτού μου. Η δουλειά αυτή αποτελεί μία διερεύνηση και κριτική στα στερεότυπα και τα ερεθίσματα τα οποία μου έχουν κληρονομηθεί από αυτούς και εξακολουθούν να αποτελούν μέρος της ταυτότητάς μου.»
«Δεκέμβριος. Ένας μήνας κατά κανόνα κρύος, σε μία μεσογειακή χώρα άρρηκτα συνδεδεμένη με το ζεστό της κλίμα. Εορταστικός, συνυφασμένος με τις χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες, τους στολισμούς, τα φώτα στους δρόμους και τις πλατείες.
Νύχτα, σε μία χώρα εικονογραφικά σχεδόν αναπόσπαστη από τη μέρα. Βροχή και ομπρέλες, στοιχεία συνειρμητικά αντίθετα με το ανέμελο, το εξωστρεφές.
Αστικό τοπίο. Οι πόλεις μαζί με τους ανθρώπους που τις απαρτίζουν, συνεχίζουν να ζουν στους δικούς του ρυθμούς, προχωρώντας ή απλά μένοντας στο ίδιο σημείο.»
“(Social) space is a (social) product”
Henri Lefebvre
«Κομμάτια πλαστικού χρώματος ξεθωριασμένου, με ανασηκωμένα άκρα που θυμίζουν άνυδρα τοπία λάσπης. Κατασκευές μιας κοινωνίας που όριζε το χώρο της χτίζοντας. Ήρωες της ιστορίας, της μυθολογίας, της θρησκείας, χάρτινοι, μπρούτζινοι, ξύλινοι αφημένοι πίσω. Οικοδομήματα που υλοποιήθηκαν με τα εμβάσματα των μπρούκλιδων. Κισσός που μπήκε από το σπασμένο παράθυρο και φωλιές χελιδονιών. Γενιές που πέταξαν. Αντικείμενα που δεν είναι στη θέση τους. Ερείπια. Εσωτερικοί χώροι σχολείων ερημωμένων - ως Μνημείο του Δημόσιου, που ανακαλούν μνήμες και γοητεύουν με την αισθητική τους - στην Εποχή του Ατομικού.»
«Η μελέτη του ανοίκειου, εμπλουτισμένη με αναφορές σε μύθους μοντέρνους ή μη, παραμύθια και γεγονότα τα οποία ήδη αποτελούν μέρος της συλλογικής μας συνείδησης καθώς και μια εικονογραφική σύνδεση με τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική και τη μυθοπλασία αποτελούν την αφηγηματική αφετηρία για το στήσιμο εικόνων και συμβάλουν στη δημιουργία του μέγιστου νοήματος.
Έτσι δημιουργήθηκε μία σειρά από εννοιολογικά πορτραίτα, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων αποτελούν αυτοπροσωπογραφίες. Με τις εικόνες αυτές προσπαθώ να αφηγηθώ μια ιστορία, συνήθως με υπαινικτικό τρόπο. Υπάρχει μια αφήγηση που χτίζεται με όρους εικονογραφικής σύνθεσης, τα οποία σε συνδυασμό με την εμπλοκή του ίδιου του θεατή οδηγούν στην αποκρυπτογράφηση του νοήματος.»
Η έκθεση Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι 2015 θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 01/10 στον Κυθηραϊκό Σύνδεσμο στη Χώρα.
Δείτε έδω περισσότερα για τις Φωτογραφικές Συναντήσεις Κυθήρων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου